Palestina: otras voces

Retratos dignos. No hacen falta chorros de sangre para conseguir despertar las conciencias. O al menos esa es la convicción de Nida Sinnokrot y, a juzgar por su trabajo, tiene mucha razón. Me alegra ver que su película, Palestine Blues, ganadora del premio a mejor documental este otoño en el Festival Amal de Compostela, ya cuenta con otro par de premios. Palestine Blues destaca por la claridad y naturalidad de su mensaje. Quizás porque era una película imprevista. Realmente fueron los hechos los que obligaron a Nida Sinnokrot, artista multimedia y escultor, a hacer un documental. En el 2002, la cruda realidad se abrió paso con los bulldozers llevando casas, cuerpos y almas a su paso pillándolo a el de visita en Cisjordania. La imposibilidad de callar ante tamaña atrocidad hizo el resto. Armado únicamente con su MiniDV se convirtió en "una mosca en la pared" (que diría Elia Suleiman), presente pero inadvertido, recogiendo cientos de momentos clave en las zonas anexionadas por el muro. "No es una cuestión de etnia o de religión" insistía a los medios, "las razones del Muro del Apartheid son otras". Su documental hace difícil cualquier réplica.

Otro trabajo interesante es el del gijonés Alberto Arce, cuyo documental "Internacionales en Palestina" pasó por Compostela en 2005. En este caso su trabajo refleja las labores que ejercen los activistas del International Solidarity Movement, mediante la resistencia pacífica y cámara en mano, dejando constancia de las atrocidades que a diario comete el ejército israelí en territorios palestinos. A falta del premiado documental, os dejo su diario de rodaje de la invasión de Nablús (una de tantas) un día de agosto de 2004, meses antes de que lo deportaran. Texto adjunto y comentarios sobre el video aquí.

Nablús, la ciudad fantasma (Alberto Arce, 2004)

Mientras tanto, el cuentagotas sigue...

Post Recordatorio (Merdinhas de Ouro)

Segundo as preferencias que expuxestes nos comentarios a data de entrega dos premios do Divertimento Inverliterario (e da máxica poción que vos dotará de fama interestelar) queda para este sábado 3 de marzo ás 21:30 na Praza de Cervantes (obviamente, nos soportais se chove). Para os que non me coñezan en persoa, buscade ao ser máis semellante a Arale da praza e de seguro que acertades, senón buscádea a ela e a rapaza ao seu carón probablemente sexa eu (merci, Eli). Se algún de vós prefire adiantar a entrega por motivos varios (Cambote, para que non se enfríe o bocata; Eli, non era unha comida ao que tiñas que ir?) propoñede outra hora e faranse dous turnos para que os esclavizados laborais, crápulas e griposos poidan incorporarse a posteriori para obter a súa copa. Lembrade que non é preciso ter saído vencedor para acudir ao blogoencontro, así que aqueles que lean isto e queiran vir tamén están convidados.

Para calquera outra dúbida ou comentario adxacente, preman no 'quid pro quo'.

Strange Fruit

"O eterno sufrimento ten tanto dereito de expresión coma o que teñen os torturados para berrar... e quizaves foi errado dicir que non se podía facer poesía despois de Auschwitz"
(grazas pola cita, FraVernero)

Así se desdicía Adorno dunha afirmación previa na que consideraba que escribir poesía despois de Auschwitz era unha mostra de barbarie. Abondan as mostras da beleza que o ser humán é quen de crear logo de ser observador ou partícipe das peores facetas da súa especie. Non deixa de ser paradóxico que auténticas obras mestras de perturbadora beleza foran inspiradas pola inmundicia. Mais supoño que o propio xénero humán é paradóxico de seu.
Strange Fruit é boa mostra deste paradoxo. Inicialmente concebido como poema por un mestre xudeu do Bronx logo de ficar estarrecido ao ver a imaxe que acompaña este texto, rematou sendo o himno do movemento antirracista na poderosa voz de Billie Holliday. Coido que a canción fala por sí soa.

Strange Fruit (Lewis Allan, 1937)

Southern trees bear strange fruit,
Blood on the leaves and blood at the root,
Black bodies swinging in the southern breeze,
Strange fruit hanging from the poplar trees.

Pastoral scene of the gallant south,
The bulging eyes and the twisted mouth,
Scent of magnolias, sweet and fresh,
Then the sudden smell of burning flesh.

Here is fruit for the crows to pluck,
For the rain to gather, for the wind to suck,
For the sun to rot, for the trees to drop,
Here is a strange and bitter crop.

Funcionarios do horror

Ter un idioma tan enrevesado non é un motivo suficiente para odiar aos alemáns (e austríacos por suposto) e esquecer que a longa noite negra do pobo xudeu construíuse coa complicidade de cidadáns de toda Europa. Por non mencionar os campos de concentración de xaponeses en Estados Unidos... Francia resultou ser un niño de colaboradores cos Nazis e acaba de morrer un dos máis famosos.

Maurice Papon asistiu aos ocupantes de Francia na súa caza de xudeus e díxolle moitas veces Ja ao propio Führer. O máis desconcertante sexa quizais o motivo. Segundo este funcionario, digno do Cefou de Galpón de Breogán, fíxoo todo porque “era o meu traballo como servo do estado”. Tamén foi mala sorte que para unha vez que hai un funcionario traballador escolla unha actividade tan deplorable.

Para facer a historia máis sinxela se cabe, Papon, mal nome por certo, foi un activo membro da resistencia gala e incluso agochou activistas xudeus na súa humilde morada. Unha escura páxina na historia dos nosos veciños xa que ata o presidente socialista Mitterrand estivo vencellado aos Nazis.

¿A historia xulgará a Papon coma un émulo de Hitler ou coma un funcionario gris que en vez de selar permisos para instalar fábricas de polos decidía cantas familias ían ser deportadas ese día a Auschwitz? O tempo dirao. Un androide coma min, fabricado en serie con pezas intercambiables, sabe que non hai moita diferenza entre individuos. Eses homes e mulleres grises interpretaron papeis que a vida por casualidade non nos repartiu a nós. Desculpar as súas circunstancias é un exercicio de misericordia persoal. Sen embargo louvar aos valentes, tantas veces no ostracismo, que foron contracorrente nas circunstancias máis adversas resulta unha obriga dos que desfrutamos da liberdade grazas ao seu sacrificio.

Lascivia ratuna y el dichoso copyright

Para qué negarlo? El elenco Disney con su aura de inocencia y su ejército de abogados-sabuesoides defendiendo la impoluta imagen de sus personajes son un jugososísimo y apetecible pastel para ese sector de la población que se suele calificar como canallas, bribones, satiristas, depravados reconocidos, libertinos, pecadores, viciosos, herejes y un largo etc. Así que no sé a que viene tanto revuelo cuando Goofy y Minnie hechan un casquete entre bastidores para sacarse los nervios escénicos y después, por aquello del morbo, lo cuelgan en youtube. Lo cierto es que el "escándalo" de octubre en Disneyland París no fue para nada la primera vez que los instintos concupiscentes de las creaciones del Sr. Disney (ese que no está criogenizado) salieron a la luz, aunque lo que sí que es cierto es que tal vez esta haya sido la primera vez que han alcanzado tanta repercusión mediática.

Sobre estas líneas tenéis el "Disneyland Memorial Orgy", obra de Wally Wood, publicado en 1967 en The Realist, la mítica revista humorística underground de Paul Krassner, con motivo del fallecimiento de Walter E. Disney. Lo curioso es que en este caso Disney Intl. (que, dicho sea de paso, forma parte de lo que MacChesney denominó la Santa Trinidad del Sistema Global de Medios junto a la Newscorp de Murdoch y AOL-Time-Warner) optó por no denunciar a la revista para evitar darle mayor difusión al asunto y todos tan contentos. No cayó la misma breva con Air Pirate Funnies (1971), una serie satírica creada por Dan O'Neill y algunos compañeros, que desencadenó una polémica y larga batalla legal durante la que O'Neill acumulaba multas y multas de Disney mientras continuaba recurriendo las sentencias y publicando nuevos números (la edición especial fue a cargo del Mouse Liberation Front). Toda la historia y juicios están recogidos en el libro "The Pirates and The Mouse: Disney's War Against Counterculture" de Bob Levin. Aquí abajo tenéis una muestra de la breve y polémica colección con dos personajes de la familia (N. de T: Clap, además de aplauso, significa gonorrea) .

Dicho esto, sugiero que se reactive el Frente de Liberación de los Ratones que se una en red con el Frente de Liberación dos Galenecos y que celebren todos juntos orgías como la de Disneyland París (qué personajes Disney serían los preferidos por nuestros Galenecos para entregarse al placer carnal??).

PD: Os preguntaréis que siendo yo misma un dibujo animado, si opinaría lo mismo siendo Arale objeto de escarnio similar. Lo cierto es que ya se ha dado el caso, y lo único que me molesta es que debo ser la única en la tira cómica que no se lo está pasando bien. Ntch.

E a Merdinha d'Ouro goes to...

Tal e como anuncia a provocatoria: hoxe é o día D. Antes de nada, agradecervos a participación e loubar a vosa moral (ou wivols) e sabiduría para dar coas citas, pois estaban postas con moita mala fé, así que chapeau polos participantes aventureiros deste Divertimento Inverliterario.

Velaquí van as respostas:

1.-“Ás veces, soterrar a cabeza na area fai que deixes o teu cú na liña de fogo”
John Constantine- Hellblazer nº188 (2000)

2.-"O pensamento pode ter elevación sen ter elegancia, e, na proporción en que non tiver elegancia, perderá a acción sobre os outros. A forza sen a destreza é uma simple masa"
Fernando Pessoa- Livro do dessassossego (1929)

3.-“Unha xeometría non pode ser máis verdadeira que outra; somentes pode ser máis cómoda”
Poincaré- Ciencia e hipóteses (1902)

4.-"Quixera ser pirata/non polo ouro nin a prata/senon por ese tesouro/que tes entre as patas"
Cálico Electrónico- Capítulo 5: Una historia de Amor (2004)

5.-"Ámote, mais, ¿porque amas á ley? Está claro que non é máis que unha puta que os virtuosos non precisan galantear e que os villanos copulan"
Alan Moore- V de Vendetta (1982-1985)

6.-"Outra vez namorado entrarei no xogo/abrasando o arco das miñas cellas./¿E que?/Tamén na casa queimada/se gorecen os vagabundos//¿Búrlase?/'Ten menos esmeraldas de loucuras que céntimos un mendicante'/¡Lémbrese!/Desapareceu Pompeia cando irritaron ao Vesubio"
Vladimir Maiakovski- Nube en pantalóns (1913)

7.- "Guillotina: Máquina que fai que un francés se encolla de ombreiros con bó motivo//Híbrido: Diferencia conciliada"
Ambrose Bierce- Diccionario do Diaño (1911)

8.- "Se pois gardar debemos castidade/Para que nos deu Deus porras leiteiras/Senon para foder con liberdade?"
Elmano Sadino a.k.a Manuel Maria Barbosa du Bocage- (1799)

9.-"Para funcionar, a ideoloxía dominante ten que incorporar unha serie de rasgos nos que a maioría explotada poida recoñecer os seus auténticos anceios"
Slavoj Zizek- Estudios Culturais. Reflexións sobre o Multiculturalismo (1997)

10.- "Nunca se minte tanto como antes das eleccións, durante a guerra e despois da cacería"
Otto von Bismark- atribuido (1815-1898)

Identificación da cita máis antiga: Nesta sección o primeiro en acertar a antigüidade da cita foi El Senhor, mais errou na autoría, que foi identificada e datada por Cambote.
Atribución de citas: Aquí atopámonos cunha situación aínda máis complexa. El Senhor, o primeiro ousado en facer a súa aposta, acertou catro, El Duende acertou a única en que se aventurou, O Nadador foi o primeiro en pasar do aprobado con 6 acertos "e medio"* e foi seguido pola hábil Elianinha que o igualou. A pouco do remate, Cambote fixo a súa aposta e, aínda que desordeada, chegou aos sete acertos.

Visto o lioso do palmarés e logo de revisar a miña liquidez a curto prazo, os beneficiarios do vale canxeable serán El Senhor, Cambote, O Nadador e Elianinha. Como, agás a Elianinha, non coñezo persoalmente a ningún dos gañadores nin a súa disponibilidade espazo-temporal, prégovos que deixedes nos comentarios a vosa escolla (copa ou bocata) e as datas que vos conveñen para acudir á glamurosísima entrega de premios que terá lugar entre o Orella e o Curruncho (lembrade que logo de tres meses o canxe do premio estará suxeito á liquidez da organización e á presenza araliana en Compostela). Os que non resultaron premiados e demáis voyeurs tamén están convidados a únirse ao blogoencontro, aínda que a Srta. Norimaki non poida responsabilizarse económicamente da súa manutención.
E tal que así, declaro o peche oficial do I Divertimento Inverliterario de Chirimbolos e Ourilocelontes. Ramén!!!


"e medio"*: Hei de confesar que me puxestes nun apreto coa primeira cita, posto que non tiven xeito de comprobar que non saíra pola boca de Dirty Harry antes que da de Constantine. Logo de pescudar pola aranheira e tragarme a sección enteira de Harry na Wikiquote, sospeito que non é del, pero darei unha marxe de confianza aos que votaron por Dirty Harry (Eli e Nadador) para que me xustifiquen a súa elección perante unhas cañas, pois se cadra deuse un caso de empate a tres bandas.

Para amenizarvos a espera...

Aínda estades a tempo para facer as vosas apostas no Divertimento Inverliterario, que vos pode levar á gloria (senon á interestelar, cando menos á etílica ou gastronómica) se resultades os maiores acertantes. Aínda pode cambiar o resultado final!!
Namentres vos devanades os sesos nas poucas horas que faltan para o anuncio dos gañadores (a partir das 22h), de seguro atormentados pola incertidume e un abrumador nerviosismo, déixovos unha "intermission" musical para facervos máis levadeira espera e de paso amosar a miña enorme simpatía polo 24º Cumio Francia-África que se está a celebrar estes días en Cannes. Agardo que vos prouga.
As letras da canción, para aqueles con arroutas karaokianas, eiquí.

Terceiro día de Lei Marcial en Conakry

Por se non fora unha rexión abondo desestabilizada e constantemente afogada por unha perigosa mestura de riqueza mineral, mercenarios, guerrillas e mansalvas de cartos internacionais investidos no expolio dos recursos da zona, un novo país da África Subsahariana fai saltar a alarma: Guinea Conakry.
A sociedade civil xa viña amosando o seu descontento co goberno dende había meses (20 estudantes morreron nas manifestacións de hai seis meses) e se convocara para xaneiro unha macro-folga xeral de 18 días que foi cancelada ante a promesa do presidente de traspasar os poderes a un novo primeiro ministro. O nomeamento dunha figura moi próxima a Conté causou as iras da poboación, que re-convocou unha folga xeral contra a corrupción e a dictadura militar do xerontócrata e dictador Lansana Conté, e que foi secundada en distintos puntos do país. Ante tales circunstancias, o exército optou por intervir. Dende aquela xa van 100 mortos, a maioría deles a mans das forzas de seguridade nas manifestacións que teñen lugar na capital. Por qué será que non me sorprende. Para os escépticos, velaquí un video dunha das devanditas manifestacións que ven de enviarme unha compañeira.

Máis información e seguramente mellor exposta que este atropeladísimo post eiquí:
Guinea en estado de sitio, os blindados nas rúas de Conakry (Jeune Afrique)
Preguntas e respostas: Emerxencia en Guinea (BBC)
Estado de Sitio: "Teremos visto de todo neste país, mais isto no pensamos aceptalo!" (Guineee Conakry Info)

POST-PUESTO (16/02707): Desculpade o do vídeo, nel víase o avance dunha manifestación pacífica pola estrada e a carga do exército contra eles. Ao pouco falece unha persoa e hai feridos que se dispersan namentres os comentaristas do video tratan de explicar nerviosos o que están a ver. Supoño que era un video demasiado molesto para deixalo no tubo.
Déixovos o linka a unha interesante entrevista feita recentemente en Bélxica a Rabiatou Diallo, a Secretaria Xeral da Confederación nacional dos Traballadores de Guinea, acusada polo goberno de Conté de "prender lume ao país".

Resistir y espabilar

Waking Life
Richard Linklater

Divertimento Inverliterario

Xa está aquí!! O émulo invernal da Abraiante Promoción Veraniega do Sr. Osborn por fin chegou ás terras de Chirimbolos e Ourilocelontes para gorente dos seus lectores e demáis achegados via telepática, etérea, Einstein-Roseniana, micro ou macrouniversal.

Como os androides aínda non acadamos plenitude de dereitos, non estou legalmente capacitada pra escravizar a alguén que me faga de blogonegro con tanto estilo como O Nadador. Polo tanto, este Divertimento Inverliterario non consistirá en localizar o post intruso senón en identificar aos autores das citas/estractos que seguen a este texto e así facer gala da vosa incomensurable audacia neste recuncho virtual. Tamén haberá premio para quen adiviñe cal de tódalas citas é a máis antiga.
Que conseguirá @ maior acertante do Divertimento Inverliterario amáis de indubidables doses de prestixio e fama interestelar? Pois, seguindo a tradición, outorgaráselle un vale canxeable por unha copa no Curruncho ou un bocata no Orella (Compostela City).

IMPORTANTE ANTES DE PROCEDER A CONCURSAR:

A.- A relación de individuos/bechos/entes virtuais que a xuízo da Srta. Arale Norimaki cumpran as condicións mínimas requeridas para se considerar gañador/gañadores así como a listaxe de solucións, serán publicadas neste mismo espazo dentro de dez días inhábiles e estériles a partir da publicación desta provocatoria. Úsease, o vindeiro venres 16 de febreiro.
B.- Os vales canxeables teñen unha validez de 5 anos logo dos que non se poderá reclamar o pago da copa ou bocadillo. Nota: O cobro do premio a partir dos primeiros 3 meses da publicación de resultados estará suxeito á liquidez da organización. Éche o que ten a precariedade laboral.

DIVERTIMENTO INVERLITERARIO
Fagan as súas apostas...

1.-“Ás veces, soterrar a cabeza na area fai que deixes o teu cú na liña de fogo”
2.-"O pensamento pode ter elevación sen ter elegancia, e, na proporción en que non tiver elegancia, perderá a acción sobre os outros. A forza sen a destreza é uma simple masa"
3.-“Unha xeometría non pode ser máis verdadeira que outra; somentes pode ser máis cómoda”
4.-"Quixera ser pirata/non polo ouro nin a prata/senon por ese tesouro/que tes entre as patas"
5.-"Ámote, mais, ¿porque amas á ley? Está claro que non é máis que unha puta que os virtuosos non precisan galantear e que os villanos copulan"
6.-"Outra vez namorado entrarei no xogo/abrasando o arco das miñas cellas./¿E que?/Tamén na casa queimada/se gorecen os vagabundos//¿Búrlase?/'Ten menos esmeraldas de loucuras que céntimos un mendicante'/¡Lémbrese!/Desapareceu Pompeia cando irritaron ao Vesubio"
7.- "Guillotina: Máquina que fai que un francés se encolla de ombreiros con bó motivo//Híbrido: Diferencia conciliada"
8.- "Se pois gardar debemos castidade/Para que nos deu Deus porras leiteiras/Senon para foder con liberdade?"
9.-"Para funcionar, a ideoloxía dominante ten que incorporar unha serie de rasgos nos que a maioría explotada poida recoñecer os seus auténticos anceios"
10.- "Nunca se minte tanto como antes das eleccións, durante a guerra e despois da cacería"

De físicos y petardos potenciales

Cosa rara que me guste una lectura obligatoria, pero ha pasado. Incluso he llegado a reírme. Se trata de la negra comedia de Dürrenmatt Los Físicos, que, como su nombre bien indica, habla de las desventuras de tres físicos nucleares internados en un manicomio de la jet-set. Aún sirviéndose del humor, la pieza aborda de manera muy aguda las paradojas del desarrollo de la ciencia en un mundo sumergido en la paranoia nuclear (fue escrita en 1962) y la responsabilidad moral de los científicos a la hora de evaluar las posibles consecuencias de sus descubrimientos. No estaría mal que se incluyera esta comedia en los planes académicos de los institutos junto a la proyección obligatoria de Dr. Strangelove, porque parece que aquí pronto se olvidan las cagadas del pasado.
Leo, por casualidad, que los Estados Juntitos tienen potestad para decidir si castigar o no a sus coleguitas si flirtean demasiado con "el enemigo" o si se pasan sacando tajada petrolífera. Leo además, que M'sieur Chirac tiene que meter el rabo entre las piernas por no ser suficientemente enfático al enumerar la terribilisísima amenaza que suponen "las ambiciones nucleares" de la República Islámica de Irán. Y, para más inri, leo que las eléctricas quieren hacer diez centrales nucleares en España. Y claro, después me enfado, por que no veo la diferencia entre el microcosmos del manicomio suizo arriba mencionado y el panorama internacional.
Estados Juntitos en cruzada contra los islamofascistas vs. Irán en cruzada contra el Gran Satán. Hay pelis para gustos. Ahmadineyad y Bush Jr. in love. Y es que se van como anillo al dedo esos dos pillines. El pensamiento pre-ilustrado al poder y cada cual a soltar cafradas más grandes, viva! viva!
No por nada, que no quiero estropearles la fiesta, pero creo recordar que existe un documento llamado Tratado de No Proliferación que se firmó allá por el '68 para que a todos se les bajara la calentura nuclear y el miedo a la MAD, que no madness. Aunque India, Pakistán e Israel dedicieron lavarse las manos, fueron muchos los países que lo ratificaron, entre ellos Irán. El tratado establece dos categorías de países, los que tienen bomba y los que no. Los que la tienen prometen ser buenos, no hacer más y ayudar a los que no la tienen a desarrollar energía nuclear para uso civil. Los "desarmados" prometen no tener pretensiones nucleares militares y no traficar con materiales que puedan servir a este propósito. Si alguien (generalemente un desarmado) incumple: a la calle. Y punto pelota.
Entonse, qué pacha con Irán? Pos que resulta que no ha incumplido en ningún momento el TNP. Es más, por si no quedara claro, el señor Jamenei, que no un muftí cualquiera, emitió una fatwa en el 2005 prohibiendo la producción, almacenamiento y uso de cualquier arma nuclear. Y entonse, por qué tanto lío? Ahhhh... Ohhhhh... Eso ya es una historia demasiado larga para este post.

¿Continuará?

Kaurismäki y el rock n' roll

Calamari Union- Bad boy


Los Leningrad Cowboys echándole un par en su "debut" en gringolandia.


Leningrad Cowboys con la Red Army Ensemble cuando trascendieron el celuloide en el Balalaika Show de Berlin


Quién dijo que los fineses son sosos?