Strange Fruit

"O eterno sufrimento ten tanto dereito de expresión coma o que teñen os torturados para berrar... e quizaves foi errado dicir que non se podía facer poesía despois de Auschwitz"
(grazas pola cita, FraVernero)

Así se desdicía Adorno dunha afirmación previa na que consideraba que escribir poesía despois de Auschwitz era unha mostra de barbarie. Abondan as mostras da beleza que o ser humán é quen de crear logo de ser observador ou partícipe das peores facetas da súa especie. Non deixa de ser paradóxico que auténticas obras mestras de perturbadora beleza foran inspiradas pola inmundicia. Mais supoño que o propio xénero humán é paradóxico de seu.
Strange Fruit é boa mostra deste paradoxo. Inicialmente concebido como poema por un mestre xudeu do Bronx logo de ficar estarrecido ao ver a imaxe que acompaña este texto, rematou sendo o himno do movemento antirracista na poderosa voz de Billie Holliday. Coido que a canción fala por sí soa.

Strange Fruit (Lewis Allan, 1937)

Southern trees bear strange fruit,
Blood on the leaves and blood at the root,
Black bodies swinging in the southern breeze,
Strange fruit hanging from the poplar trees.

Pastoral scene of the gallant south,
The bulging eyes and the twisted mouth,
Scent of magnolias, sweet and fresh,
Then the sudden smell of burning flesh.

Here is fruit for the crows to pluck,
For the rain to gather, for the wind to suck,
For the sun to rot, for the trees to drop,
Here is a strange and bitter crop.