Mem-hitos musicais

Hai xa dias que mr. Ak-77 me pasou o recado de enumerar dez albumes miticos. Penso que xamais seria eu quen de facer tal cousa, asi, con un algo tan asertivo, pero, nun vil emulo ao seu meme mencionarei alguns albumes que foron relevantes no seu tempo (por A ou por B) pra este androide, a ver se cola. Non se me esquece que tenho pendente o meme das oito cousas, pero ese coido que o soltarei no Chirimbowling, antes de re-chimpar a Poza Atlantica.

1- Queen: Greatest Hits
Creo que lle gastara tanto a cassette ao irman de Sembei que rematara mercandolle o CD anos despois en agradecemento por eses verans de infancia nos que podia ignorar a Xuxa e afundirme no mundo paralelo da sua discoteca, como unha arqueologa en miniatura...

2- Mozart: Die Zauberfloete
A minha relacion coa opera foi de odio acerrimo durante moitos anos por cuestions que non procede explicar agora. A unica obra que se escapaba e que mesmo me sorprendia escoitando voluntariamente era A frauta maxica, se cadra pola historia; realmente non sei por que, pero rematei collendolle carinho especial ao pobrinho Papageno.

3- Metallica (y VVAA): Garage Inc.
Non e por quitarlles merito aos albumes 100% Metallica (alguns dos cales non tenhen moito aquel, pra que enganharse), pero coido que este disco de versions e o que mais lles mallei durante a adolescencia, cecais nunha loxica do dous por un: Metallica+ Black Sabbath, Diamond Head, The Misfits, Thin Lizzy...

4- Extremoduro: Rock Transgresivo
Himno xeracional suponho. Para min foi unha fermosa descuberta puberculosa e as suas cancions froito de moitas risas e anecdotas.

5- VVAA: The best of Jazz/Blues/Swing...
Non tenho nin idea do titulo orixinal, nin tan sequera atino a lembrar que temas o componhian ou o aspecto da caratula, pero si que lembro ese vello CD-caixa como a chave a un novo universo. Gershwin e Armstrong foron os primeiros, logo vinheron Peterson, Reinhardt, Bessie, Lady Day, Ella, Parker, Davis, C. Baker, Simone...


6- Apocalyptica: Inquisition Symphony
As suas versions de Metallica abriranme o apetito, pero certamente foi o Inquisition o que me engaiolou durante moito tempo e me reconciliou definitivamente coa musica clasica.


7- Tool: Lateralus//NIN: Downward Spiral
Sei que isto e un pouco trampulleiro, pero e que na minha historia estes dous discos son parella. Descubrinos ao tempo, en Nova Iorque, no 2001. Nunca escoitara nada semellante, gorentei da sua experimentacion e do artwork nesa simbiose estetico-musical que acotio vai aparellada as duas bandas.

8- The Clash: London Calling
Simplemente cojonudo. Nunca canso de escoitalo. E a minha armazon e literalmente incapaz de estarse quietinha cando sona calquera dos temas.


9- Brahms/Chopin/Franck: Cello Sonatas
Interpretadas por du Pre e Barenboim. Por moito que o intente, dubido que vaia atopar verbas que atinen coas sensacions que abrollan cando invoco esas melodias no reproductor da CPU.

10- Tom Waits: Rain Dogs.
E como unha novela. Unha viaxe a ningures. Un feixe de sons inidentificables entretecidos con toda caste de instrumentos e, como non, alinhados coa voz do gran canalla.

Quedan unha morea no caixon, se cadra recorosos pola traizon da minha memoria actual... anque prefiro partir da asuncion de que calquera lista esta condenada a ser incompleta. A linealidade eche unha carallada. Agardo que, ao pasar a pelota, outros saquen magdalenas musicais que engadan novos sabores a estas orxias blogomusicais.
Asi que a pelota vai para tres vellos conhecidos: Sr. Osborn, Elianinha e Ailandra (a ver se asi actualiza) e para un recuncho fresquinho, o do meu querido Gatchan que saiu do seu enesimo ovo reconvertido no Baron Rampante.