9.28.2006

Crónicas desde el guardarropa (Prólogo)


Este artículo iba a ser titulado "Mata-Hari empezó de azafata" pero esto del pluriempleo hace que las jornadas laborales en ocasiones sean tan extensas (sí, acabo de llegar del curro) que la acumulación de datos sobrepase cualquier CPU.
Servicios, sector servicios...post venidero, lo prometo.
Decir sólo que mes y medio después de mi primera experiencia gonzo-laboral como comeorejas de una subcontrata de R a domicilio acabé frente a uno de sus jefes escuchando debatir sobre las TIC en Galicia. Eso sí, nadie sabía que escuchaba, porque gracias al santo escarabajo pelotero saben que cada vez que una joven se calza un uniforme de azafaifa el cerebro se le seca. Y para no cambiar la tónica del día, acabé ordenando paraguas por escala cromática y poniendo chaquetas a personajes que las suelen cambiar con frecuencia.
Continuaría divagando pero mi nueva amiga, una ampolla de 2x2 que me ha venido a visitar después de más de 10 horitas de pie, dice que se aburre, así que tendré que darle conversación.
No es mi intención hacer un blog-diario, pero tras leer el artículo de Eli sentí que esto podría ser ligeramente ilustrativo.
Para que olvideis todo lo que acabo de contaros, os lavaré el cerebro con un tema sin parangón, una muestra de arte y de cualidades interpretativas más allá de lo humano, os presento a dos fieras del tubo: "The Back Dorm Boys".
Nota: Por cuestión de los pocos principios que me quedan no os dejaré ninguna de sus versiones de pop yanki aunque las hay divertidas. Os dejo algo mejor...

9.22.2006

De ósculos e homos varios

"A min dúas rapasas dándolle paréseme estupendo, pero dous homes...sácateme de ahí!!!"

Isto de traballar con camioneiros dá moito xogo para crear polémica entre auténticos Homos Pectuslupus, que representan unha ampla porcentaxe da nosa sociedade. Non esquezamos outros homos, como o Homo Faber, o Homo Economicus, o Homo Ludens, The Homens ou mesmo o delicioso Hommos (do árabe: garabanzo).

Como ía dicindo, estes Homos Pectuslupus, ignorantes do pasado activamente bisexual dos seus antecesores, censuran o erotismo entre os XYs pero non entre as XX. Vamos, que Safo sí, pero Adriano non. A ver quen lles conta que nos exércitos gregos se promovía a homosexualidade entre os guerreiros para fomentar a camaradería e a implicación na loita e que ata o auxe do cristianismo, os romanos tamén se apuntaban a iso de darse aos placeres eróticos con quen cadrara, sen importar o xénero. Aínda que cómpre sinalar que esas dádivas efébicas lles estaban prohibidas ás mulleres.

E é que nisto do hedonismo os antigos sabíanche moito. Se os romanos tiñan tres verbas habituais para catalogar os tipo de bicos, por algo sería. Eu de etimoloxía ando moi verde, pero non me cadraba o paso de "osculum" a bico... e resulta que non é o mesmo... Seica osculum era o que se daba na cara, o de saúdo, como os que se dan os rusos. Logo está o basium que é o que se dá nos beizos, o que eu traduciría por pico e finalmente está o suavium que é o bico erótico vencellado á relación sexual, noutras palabras, morreo. Non sei en qué categoría entraría a imaxe... Por certo, quen queira debates profundos sobre o uso que lle daban ás verbas Catulo e Plauto, aquí ten máis.
Así que logo desta dose habitual de verborrea araliana e antes de rematar, aproveito para propoñer unha ollada ao pasado, un "Antigo Mediterráneo-Revisited" coas correcións pertinentes e as engadiduras que se lle vaian ocorrendo ao personal, iso sí, censuras e puritanismos relixiosos totalmente prohibidos.
E non, non se acepta cilicio como xoguete sexual.

9.19.2006

Que el monstruo volador de espaguetis nos pille confesados!!

Por increíble que parezca sé hablar de otra cosa que no sea religión, pero esto de volver a estar expuesta a los medios de desinformación de masas tiene sus efectos colaterales, como la reciente temática de la blog que espero que varíe un poco en los posts venideros.
El motivo de que haga un bis temático es Jesus Camp, un documental que ha salido este fin de semana en EEUU y se proyectará en distintos festivales internacionales. Os dejo el reportaje de la cadena ABC porque ya explica algo de qué va la peli y da opiniones al respecto, aunque también está el trailer en el tubo. Para aquellos que sufran de conexión patatera, un anticipo:

Jesus Camp retrata el campamento evangelista "Kids on fire" en Dakota del Norte financiado por Kids in Ministry, donde se prepara a niños de 6 años en adelante para ser la "nueva armada de dios", la generación clave en el resurgimiento del cristianismo fundamentalista y la nueva política estadounidense. Entre otras cosas se les prepara, intuyo que con métodos similares a las salas de condicionamiento neo-pavloviano de Un Mundo Feliz, para asumir que el aborto es una aberración, adorar a Bush y prepararse para morir por su religión.
No contaré más, porque el vídeo habla por sí solo.


PD: Hoy me han dicho que Ratzinger es amigo de Habermas así que evitaré tocar las polémicas relativas a su persona hasta que haya indagado sobre la manipulación de las últimas declaraciones de Ratzi...

9.17.2006

Pecaminoso idilio entre dogmas de fe e a ciencia

Tras unha xornada tan amena como a de onte no meu bar de carretera debería amenizarvos con anécdotas varias, como que Don Manuel, nun acto sen precedentes na historia do bar, deixoume propina (sen pedirme sexo a cambio) e o meu camioneiro preferido agasalloume cun libro de pasatempos coas tetas de Malena Gracia e a Berrocal de portada.
Pero a actualidade manda e o feito onte producido nunha remota aldea de Lugo é digno de ser publicado. Non tiven a desgracia de presenciar o que a continuación relatarei, pero provén de fontes fidedignas e moito menos tendenciosas ca min.
Contexto: Primeiro cabodano dunha señora que non fixo outra cousa en vida que deixarse os lombos nas leiras, criar ós seus fillos e crer en deus fervorosamente (miña avoa).
O crego que oficiaba a misa no seu honor creceuse ante o inusitado público multitudinario e prolongou os seus sermóns máis do axeitado delantado o seu parentesco con Nostradamus. Velaquí unha transcripción aproximada das súas verbas:
"Porque eiquí todos somos uns pecadores infames e o único xeito de que as vosas almas poidan vivir en paz é acudindo a misa con regularidade. Aquí é onde tedes que vir! Porque o día que non haxa misa chegará a fin do mundo. Si!! E non volo digo eu. Dino os que saben. Está demostrado científicamente que a fin dos nosos días chegará cando non haxa misa".

Hermanos, istó si que é a apocalipse. En menos dunha semana, o amigo Nazinger alude á "irracionalidade" da teoría das especies de Darwin e un crego vennos con feitos "científicamente demostrados". Pero vamos a ver. Non hai milleiros de palabras máis axeitadas que "irracional" para que un abade, cuxa existencia xira en torno a dogmas de fe, critique un termo? Alguén me pode explicar qué ten de irracional a teoría da evolución en comparación co Xénese (ollo, nunca lle quitarei mérito á Biblia como libro de contos nin o seu potencial como fonte de guions para telenovelas) ou mesmo coa teoría da xeración espontánea? E dende cando a Igrexa ten que aludir a fundamentacións científicas para ter credibilidade?
Onde carallo estará Hans Küng e a cuadrilla do Concilio Vaticano II? Volvede por favor!!!

Persona


Toda una joya cinematográfica, aunque mi CPU androidiana tiene que acabar de procesarla. Fotografía impecable, guión sublime, actuaciones brillantes y cientos de interpretaciones posibles, sin contar con de las rupturas del discurso y toda la simbología encadenada del inicio e intermedio que nos saca del ensueño del espectador.

En Persona (1966), el genial Bergman se centra en la relación que se establece entre Elisabet (Liv Ullman) una actriz de éxito que decide dejar de hablar y desentenderse de todo, y Alma (Bibi Andersson), la enfermera encargada de cuidarla y convivir con ella durante una temporada. No contaré más porque cada uno puede ver distintos temas implícitos en el desarrollo de la historia y porque las sinopsis me parecen una forma injusta de resumir una película. Muchas grandes novelas no hablan de nada en concreto, sus sinopsis serían sosísimas, y sin embargo aluden a un millón de aspectos humanos difíciles de abordar y son capaces de dejarnos turbados durante semanas e incluso cambiar nuestra forma de ver o afrontar las cosas. Eso, que la recomiendo.

9.14.2006

A pluma é máis divertida que a espada

Perdéndome pola rede, din coas viñetas do estudio Bendib, que opta polo debuxo como arma contra os grandes poderes e a falta de humor. Velaquí algúns exemplos (premede no debuxo para ampliar):


9.12.2006

Netanyahu, Schopenhauer y el arte de tener razón

No hace falta leerse al completo el tratado de dialéctica erística de Schopenhauer (Chopito para los amigos) para ver que muchas de las estratagemas que nos ofrece para salir victoriosos en un debate son usadas por la clase política a diario. Pero hay quien sabe y hay quien no sabe. Y hay que tener mucho estilo para hacer uso de los más sucios juegos retóricos y salir bien parado. Uno de estos ejemplares es mi querido Bibi Netanyahu, quien suelta lindezas como “Si yo hubiera sido primer ministro durante las revueltas en Tiananmen, habría aprovechado que toda la atención internacional estaba centrada en China, para efectuar expulsiones en masa de los árabes en nuestros territorios” y se queda tan ancho.
La entrevista que concedió hace unas semanas al programa de la BBC “Hardtalk” es de manual, una joyita, vamos. Pasen y vean (hay que clickar en "watch")

Sólo os adelanto un par de ejemplos:

Dice Chopito que si el concepto a discutir carece de nombre propio hemos de elegir nosotros el símil más ventajoso.
Y dice Bibi en la entrevista: “El alto al fuego es como tomar una aspirina para un cáncer. Para curar al paciente (Israel y Líbano) hay que sacar el tumor”

Dice Chopito que si no puedes defenderte, ataca!
Cuando el entrevistador recrimina a Bibi por el número de muertos que han causado en Líbano sin conseguir ninguno de sus objetivos, éste le salta con "Mire el número de cohetes disparados sobre Londres durante la Segunda Guerra Mundial (…) y Churchill acabó optando por bombardeos nocturnos en Alemania. Ustedes mataron a cientos de miles de personas..."

Está bien eso de remitirse a la WWII para justificar los bombardeos en Líbano, a este paso los salafistas que reclaman la reinstauración de Al-Andalos acabarán teniendo razón...acaso no estuvieron más tiempo aquí que los israelíes en Palestina?

Pues no contento con eso a Bibi le da por ponerse chistoso y esgrimir los Acuerdos de Ginebra en su justificación de los ataques israelís...Los acuerdos de Ginebra!!! Esos mismos que hablan del principio de proporcionalidad, que obligan a diferenciar entre población civil (a la q hay q proteger), q prohiben atacar edificios e infraestructuras civiles... Sí, sí...esos mismos vienen a ser una segunda Torah para mi querido Bibi...nunca dejará de sorprenderme.

Espero que aprendáis tanto como yo de la entrevista...y que os quede clara la lección de Chopito: Lo importante no es encontrar la verdad sino salir vencedor en la batalla dialéctica.

Post Post-Puesto: Me había olvidado añadir que, considerando la debilidad política de Olmert, las aterradoras virtudes de Bibi quedan elevadas a n cuando se compara su entrevista con la de su ¿principal? oponente político, el gris líder de Meretz, Yossi Beilin. Se ve que la "izquierda" moderada israelí no ha sabido encontrar buenos maestros dialécticos ya que es incapaz de mantener un discurso coherente y/o convincente y/o creíble. Ejemplo: Quieren negociar con todas las partes pero no están dispuestos a hablar con Irán porque Ahmadineyad habla como Hitler, se consuelan diciendo que a veces la violencia lleva a la paz y citan como honroso ejemplo la guerra de Yom Kippur y, last but not least: "We justify the war but not all of it". En qué quedamos, neniño?

9.09.2006

It's evolution, baby!!

Logo de 10 horas ininterrumpidas rodeada de camioneiros, exconvictos, alcóholicos, ludópatas, un millón de moscas e algúns borrachines que se cren con dereito de pernada só porque son mínimamente amable con eles e que xogan a poñerlle prezo ao meu corpo non estou para expresar o meu amor pola raza humana. Aínda que algúns sexan simpáticos e me fagan rir coas súas variopintas anécdotas vitais case sempre chega un momento (o 2º cubata ou a 3ª birra, a según) no que a súa atención se focaliza á altura do meu esternón e xa non hai quen lles quite de soltar parvadas sen inxenio ningún. Mágoa.

E como de humáns e evolución vai a cousa, velaquí un dous meus videoclips favoritos, obra de Todd McFarlane para un tema dos Pearl Jam, que fai un fermoso percorrido polas lindezas da especie...

9.08.2006

When the levees broke: A Requiem in four Acts

Ese es el título del documental de cuatro horas que Spike Lee acaba de estrenar sobre la actual situación en Nueva Orleans, fruto de las negligencias del gobierno federal de los Estados Juntitos durante el huracán Katrina.

Con esta película pretende evitar que caigan en el olvido las penurias por las que la población ha pasado y atraer de nuevo la atención mediática sobre la zona. Aprovecha también para darnos algunos detalles interesantes sobre la Nueva Orleans pre-Katrina y los antecedentes en materia de diques endebles.
Este réquiem en cuatro actos no está narrado por nombres rimbombantes ni altos cargos trajeados, recoge mayoritariamente la voz de los afectados y de todos aquellos que tienen algo que decir al respecto, como los ingenieros que tiempo antes del desastre alertaron de que había unas 130.000 personas no evacuables, bien por su incapacidad física o por carencia de transporte propio o un hombre que se negaba a marcharse por haber resistido al huracán Betsie en 1965.
Y por qué os hablo de este documental? Pues porque gracias a la blog de Homo Ludens descubrí que se puede ver íntegro en el tubo...yo aún estoy en el primer cuarto de película, pero la recomiendo a quien tenga ganas de una buena dosis de realismo...
When the levees broke (part I)

9.04.2006

Xoias do Franquismo

De non ter lido cos meus propios ollos as magníficas declaracións de Pilarsita nun libro da Sección Femenina hai un par de anos, dubidaría de estar posteando fragmentos dun bulo... Pero o certo é que non teñen desperdicio os recortes que me chegaron hoxe nunha pagüerpoin gracias a Fani.

Extracto de "Economía doméstica para bachillerato y magisterio"


Por se non se da lido ben a imaxe, transcriboos o anaco máis suculento segundo o meu criterio:
"Recuerda que debes tener un aspecto inmejorable a la hora de ir a la cama...Si debes aplicarte crema facial o rulos para el cabello, espera hasta que él esté dormido, ya que eso podría resultar chocante para un hombre a última hora de la noche. En cuanto respecta a la posibilidad de relaciones íntimas con tu marido, es importante recordar tus obligaciones matrimoniales: si él siente la necesidad de dormir, que sea así no le presiones o estimules la intimidad. Si tu marido sugiere la unión, entonces accede humildemente, teniendo siempre en cuenta que su satisfacción es más importante que la de una mujer. Cuando alcance el momento culminante, un pequeño gemido por tu parte es suficiente para indicar cualquier goce que hayas podido experimentar.

Si tu marido te pidiera prácticas sexuales inusuales, sé obediente y no te quejes. Es probable que tu marido caiga entonces en un sueño profundo, así que acomódate la ropa, refréscate y aplícate crema facial para la noche y tus productos para el cabello. Puedes entonces ajustar el despertador para levantarte un poco antes que él por la mañana. Esto te permitirá tener lista una taza de té para cuando despierte".

En canto ao de manterse en boa forma para satisfacer ás retinas varoniles, os meus petos síntense aliviados tras descobrer que non cómpre malgastar os cartos nun ximnasio ou similar antro de perversión...o mellor ximnasio é a vida marujil!


Pola miña parte considérome un androide renovado e liberado, sen dúbida hoxe apareceuseme o verdadeiro sentido da vida (a frase iluminadora está máis abaixo), así que xa se poden ir ó carallo todos os existencialisistas, filosoífosos e demáis enfermos. Ai canto traballo!! Deixovos que vou correndo canda o párroco a ver se me perdoa o meu historial de agravios heréticos e me acolle como boa filla pródiga retornada ao único e verdadeiro Camino!! Aleluya!!

“La vida de toda mujer, a pesar de cuanto ella quiera simular –o disimular- no es más que un eterno deseo de encontrar a quien someterse. La dependencia voluntaria, la ofrenda de todos los minutos, de todos los deseos y las ilusiones, es el estado más hermoso, porque es la absorción de todos los malos gérmenes –vanidad, egoísmo, frivolidades- por el amor”. (”MEDINA”, revista oficial de la Sección Femenina, número del 13 de Agosto de 1944).

9.03.2006

Publicidad descubierta (parte I)

No estoy muy inspirada, así que me estrenaré en esto de encubrir mis carencias con el trabajo ajeno, concretamente el de un lote de geniecillos que tengo el placer de conocer, empiezo con Anschki:

Anna-Maria Jung, genio creativo donde los haya, mente maquiavélica y excelente cocinera, volará este 11 de Septiembre a NY para trabajar junto al animador Bill Plimpton, quien no pudo resistirse a la creatividad compulsiva de este terremoto.
Lo que os pongo es la primera página del cómic vencedor de una maratón de 24 horas en la que había que crear una historia sobre el "peor error de tu vida". Se titula "Perdida en India" y narra las vicisitudes de la autora en un viaje un tanto impulsivo...la pena es que un 70% está en alemán (el resto en inglés) y yo no tengo el día traductor...pero con los dibujos creo q se sigue bastante bien la historia...


Las siguientes páginas...aquí