3.27.2007

Gloria a Mastropiero!

Pouco se sabe da axetreada vida do grande mestre Johann Sebastian Mastropiero alén das súas incuestionables dotes de seductor, que naceu un 7 de setembro (ano e lugar descoñecidos) e o seu valiosísimo legado musical, no que destacan obras como a Cantata Laxatón ou a Chacarera del Ácido Lisérgico op.24.
Grazas a Gajira "Gatchan" Norimaki, quen ademáis de devorar metal estuda música, descubrín hoxe o magnífico madrigal do mestre Mastropiero que vos deixo unhas liñas máis abaixo. Segundo me explicou Gatchan adaptándose á miña ignorancia musical, o madrigal vén a ser unha composición renacentista na que o poema vira entorno a un estribillo lúdico-festivo que é sempre "Fa-la-la-la-la, etc". Poden comprobalo vostedes mesmos (son 8 minutos pero paga a pena chegar ao final).

Menovky:

3.23.2007

Opusina en Downing street

Una vez, una persona con más conocimientos de los que le gustaría sobre drogodependencias, me contó que la única vía efectiva de superarlo era la terapia de grupo. Los placebos y sustitutivos podían ser herramientas para sobrellevar el síndrome de abstinencia, las campañas publicitarias eran mero márketing político, pero que lo que marcaba la diferencia era la terapia de grupo. Porque sólo alguien que ya ha pasado o está pasando por lo mismo que tú puede adelantarse a tus momentos de debilidad y a tus autoengaños; saber dónde flaquearás al siguiente paso, hacerte oír lo que no quieres. Por algo lo diría.
Supongo que en el caso de las sectas ha de ser algo parecido. Por eso me parecen interesantes iniciativas como opuslibros o la Opus Dei Awareness Network, donde los tránsfugas ponen en común sus experiencias, filtran materiales o discursos internos y desmontan, en la mayoría de los casos desde un absoluto respeto al cristianismo, a la poderosa secta del sadomaso de Escrivá. Por ejemplo, acabo de aprender que el instrumento de la foto se llama "disciplina" (ya tiene inri). Para aquellos que quieran averiguar más sobre la mortificación, aquí hay una interesante introducción, aunque los parámetros de acción en 27 pasos para la "captación de fieles" también ponen los pelos de punta. Lo que me sorprendió encontrar entre los documentos de su web, fue un divertido y malévolo artículo de Goytisolo que había leído hace tiempo: "La líbido textual de 'Camino'", aquí os va un fragmento:
No es necesario ser un especialista en Freud ni docto en psicoanálisis para apreciar las metáforas que se reiteran a lo largo del Camino: "Viriliza tu voluntad: que sea, con la gracia de Dios, un espolón de acero" (615), "una maza de acero poderosa, envuelta en una funda acolchada" (397), etcétera. El Padre reprende cariñosamente al discípulo: "Pobre instrumento eres" (484), y le exhorta a actuar con ciencia e imperio. "Sé instrumento... grande o chico, delicado o tosco: tu deber es ser instrumento" (484). Y advierte con firmeza: "Los instrumentos no pueden estar mohosos" (486).
Y continúa durante unas cuantas líneas más con su lectura "tántrica" del "Camino" ;)
Bueno, todo esto viene a santo de que, pese a que se vaya ampliando la red conformada por los tránsfugas del Opus (y en cierto modo, los que tienen una capacidad real de convencer a los "numerarios" de que vuelvan a ser personas), el Opus sigue acumulando inimaginables cotas de poder y sus miembros ocupando puestos de responsabilidad en los gobiernos de medio mundo.
Hace poco descubrí, horrorizada que hasta los laboristas británicos tienen a opusianos en sus filas. Y lo que es peor, esta tal Ruth Kelly es la "Communities Minister", es decir, algo así como la principal responsable en materia de mediación en la pluricultural Britannia. La otra vuelta de tuerca es su dialéctica. Promueve la "tolerancia". Pero: ¿tolerancia de qué? ¿de la política exterior británica? ¿de la criminalización de la mitad de su población? Como indica el autor del artículo "La noción que Kelly tienen de la 'tolerancia' es ligeramente más inclusiva que la de Torquemada". Y he aquí un peligro potencial, un nuevo palabro que la clase política, visto que libertad/liberación/democracia están muy manidos, está desposeyendo de todo significado y dándole unos tintes peligrosamente perversos. La Raíña ya mencionó algo sobre la palabrita en su último post. Aunque para acabar me quedaré con el ilustrativo ejemplo que dió Zizek (en el link su intervención en el Consello de Cultura actualizada) en su conferencia: “Luther King nunca falou de tolerancia, senón de igualdade e xustiza económica. Non se lle ocorre esixir que se toleren aos negros. Iso ocorre tamén no caso do feminismo: sería aberrante que as mulleres pediran ser toleradas”. (vía CG)

Menovky:

3.13.2007

Arquitectura e quotidianías

Cando era unha anana enormemente inxenua un amigo do Dr.Slump díxome que todo canto nos arrodeaba reflectía parte da psique dos seus creadores. Foi un shock. E foi a peor cando un libriño dun tal Froiz caeu nas miñas mans. Durante unha boa tempada alí onde Arale sempre vira un garfo, pasou a ver o símbolo do sadismo occidental; onde houbera un auto deportivo, de súpeto vía a un deseñador e a un conductor acomplexados polo tamaño do seu membro viril; e onde había unha central nuclear gringa como a da foto, vía un trauma infantil con Dolly Parton ou as tetas de Sabrina Salerno. Así que cando me levaron a visitar a Sagrada Familia e o Parque Güell só tiven dúas opcións, ou darme as drogas ou que me resetearan. A día de hoxe aínda non sei cal das dúas escolleu o Dr.Slump, nin qué carallo tiña Gaudí na testa.
Realmente é un enigma para min que lles pasa pola cabeza aos arquitectos e aos deseñadores industriais cando argallan todos eses chintófanos que pasan a formar parte da paisaxe urbana e doméstica. Pero é realmente tentador tentar adiviñalo. Por exemplo, temos a Loos e o seu manifesto "Ornamento e Crime": todo engadido á construcción con fins decorativos é inmoral amáis dunha forma de escravitude para os obreiros. Unha perversión. Sadismo puro. Para el non había nada máis fermoso que as superficies lisas. Está claro que o acné da súa moza debeu ser casus belli na relación. E, home, a min gústanme os edificios de Gaudí, pero algo de razón non lle falta ao Loos ao falar do Art Nouveau, porque os obreiros debéronas pasar canutas e as señoras da limpeza debénse lembrar da nai que pariu a Gaudí día si e día tamén. E supoño que por seguridade, mellor nin mentarlles ao Churriguera.
Porque... ao final ¿para quen se fan os edificios: para os egos dos arquitectos ou para os cidadáns? ¿alguén pensou no pobre limpacristais cando fixeron a Kunsthaus de Graz?
¿ocorreuselle a ese arquitecto en busca da fama que engadir un zócalo "decorativo" non é máis que outro punto de acumulación de merda? Iso por non falar dun dos máis brillantes talentos arquitectónicos que construiron en Santiago DC: Mr.Siza. Sabemos que lle gustan as superficies lisas, así que moi sádico non debería de ser pero... ¿porque escuro motivo teñen que abrir as portas dos microaseos cara dentro? ¿Para crear unha elite de xornalistas e artistas con alto potencial contorsionista? (N. de T.:Nalgúns cubículos do edificio é prácticamente preciso subirse á tapa do wc para fechar a porta, saquen vostedes as súas propias conclusións).
Así que namentres a Arquitectura Xenética non avance abondo como para facer edificios que se autoaseen coma os gatos ou que fagociten e metabolicen a súa propia suciedade (seica os frikis da arquitectura biomimética tamén teñen a esperanza de que as casas, con pelo, poros e pel se fai falta, saiban adaptarse ao estado de ánimo do morador), reclamo que non se faga nin un edificio máis sen que os arquitectos negocien coas señoras da limpeza cada un "puntos negros" do edificio proxectado. Se queren canalizar as súas pulsións reprimidas ou o seu "arte" que pinten cadros ou que se metan a políticos, pero que non nos fagan máis difícil aínda a vida ao meu R2D2 gótico e a min. E si, tocoume sacalo de paseo pola casa.

Menovky:

3.11.2007

Checos e Bonecos (I)

Pensaba deixar nun post parte dos contidos expostos polo lúcido Žižek na súa visita a Compostela (moi ben o pasei escoitandoo), pero o certo é que o texto que elaborou para o ciclo do Consello de Cultura está dispoñible eiquí e unha conversa telefónica con Gontxarova fíxome mudar de parecer.
O ano pasado, nunha das retrospectivas da Filmoteca de Bcn, fiquei aparvada co traballo de Hermína Týrlová, a nai do cinema de animación checo. Vendo curtametraxes coma a abraiante e valente "A revolta dos xoguetes" (1947), na que toda unha tenda de bonecos se organiza para bater a un xeral nazi que quere eliminalos, preguntábame porque é tan pouco coñecido o traballo dos animadores checos por estas latitudes, agás pola toupa "Krtek" (o Mickey Mouse do Leste) que algúns de nós vimos ao tempo que as aventuras Son Goku (¿na Galega?).
Os filmes de Týrlová deron ás á fantasía de cativos e non tan cativos durante os tempos díficiles da Guerra e Postguerra nos que, malia ter a oportunidade de marchar ao exilio coa súa parella, ela decidiu quedar en Checoslovaquia e seguir "animando" tanto espíritos como bonecos. Calquera cousa podiase tranformar en protagonista das súas historias, dende un trapo de cociña a un feixe de canicas. Pero Týrlová é só o comezo da amplísima e moi heterodoxa historia de animadores e artistas do que hoxe se coñece como slow-motion. É unha mágoa que non haia nada dela no tubo.
O que está claro é que non podo inaugurar unha mini-saga sobre animación checa (ou pensabades que isto ía quedar así?) sen deixarvos ningunha mostra, así que velaquí un anaquiño da adaptación de "Soño dunha noite de vrao"que fixo Jiří Trnka, de quen falarei algo máis no vindeiro capítulo de Checos e Bonecos.


E xa que de checos e línguas foráneas vai a cousa aproveito para darlle publicidade ao Festival das Linguas que se celebrará estes días en Compostela e que adicará o mércores á literatura, cine e gastronomía (birra inclusive) do devandito país.

Menovky:

3.06.2007

Razones para aborrecer Intervida

Sin ánimo de ofender a nadie, pienso que Fundación Intervida es un McDonalds de la cooperación. Una multinacional de servicios de apadrinamiento. Sí, podría criticar a otras Ong's que comparten prácticas y estrategias con ellos, pero destaco a Intervida porque cuentan con 400.000 socios sólo en España, porque en el año 2006 tuvieron con un presupuesto superior a los 88 millones de euros (todo financiación privada) y porque tienen la manía de anunciarse hasta el aborrecimiento en unas campañas que cuestan bastante más de cuatro duros.
A pesar de resultar la forma más eficaz de captación de fondos, el apadrinamiento me resulta más que cuestionable a nivel ético. Eso por no mencionar los aberrantes telemaratones "solidarios" donde los cuatro famosillos de turno lavan su imagen con un discurso compasivo y victimizante.
Utilizar niños como reclamo publicitario, por muy orientado que esté a "fines filantrópicos", es chantaje emocional. Ponerle un precio al bienestar del niño, ("sólo por 0'70€ al mes") es vil además de engañoso. Las organizaciones que hacen uso de esta estrategia para la financiación de sus proyectos de cooperación al desarrollo alegan que así conciencian a ciudadanos del norte de la situación en el país del churumbel apadrinado. Ja. A mi modo de ver, lo que se hace es convertir a los niños en una mercancía, una factura más cada fin de mes en la cuenta corriente en concepto de lavado de conciencia. Por mucho que se esfuercen estas Ong's en mantener un discurso de "respeto a la cultura del otro" y de "crítica social", el apadrinamiento poco se diferencia de la lógica caritativa y asistencialista del Domund, ajena a las causas reales de la pobreza, a las abismales desigualdades inherentes al sistema. Y eso es lo que menos falta hace. ¿Qué sentido tiene ser padrino de 1.000 niños de El Salvador si eres accionista de una de las transnacionales que acaba de despedir a 500 trabajadores de la filial salvadoreña por un "pequeño ajuste empresarial"?
En el caso de Intervida cabe añadir: ¿es realmente necesario que todos los niños tengan que llevar uniformes y mochilas Intervida para tener una buena educación? ¿por qué crear escuelas concertadas (con el logo de Intervida bien grande a la entrada y en todo el pueblo si hace falta) y no fortalecer la red de escuelas públicas locales? Si lo que realmente importa es el beneficio y fortalecimiento de las comunidades desfavorecidas ¿no sería más inteligente preguntarse antes cómo han llegado a esa situación y tratar de paliarla atacando las causas? ¿O es que tal vez no interesa?

Menovky:

3.04.2007

Glamour, tapas e LK

Flashes. Nervos. Berros. Desmaios. Expectación. Aplausos e máis aplausos. Glamour a saco...
Hordas de blogueiros acudiron onte ao evento do ano abríndose paso entre os curiosos que non quixeron perderse tal concentración de astros da frikisfera. Malia os grupúsculos de adolescentes histéricos/as que se abalanzaban sobre os protagonistas da noite na busca de contacto físico cos seus ídolos e o lanzamento indiscriminado de sosténs e gayumbos que ameazou as tarefas de busca de ouro na fonte de Cervantes, a cerimonia transcorreu sen maiores incidentes grazas á loubable diplomacia e savoir-faire dos convidados. Só compre destacar a pérfida intervención dos servizos segredos de DC que, sabedores da polémica convocatoria, minguaron subrepticiamente as reservas de LK nalgúns chil-aus da zona vella ameazando con desatar a ira do androide convocante. Afortunadamente as inxerencias policiais nas adegas non afectaron a todos por igual, e os convidados puideron recibir os seus premios flanqueados por uns atractivos e impoñentes vedettes sarasones que velaron pola súa integridade física o resto da noite debido ao permanente risco de acoso que sofren dende que se anunciou a súa victoria no Divertimento Inverliterario.
Como non podía ser doutro xeito, a cerimonia rematou co debido rendemento de pleitesía á picheileira Constante Universal e unhas poucas neuronas de menos nunhas testas que pecan de superávit (polo momento, bwahahha!!!).Houbo que lamentar a ausencia de ElSenhor a quen lle queda sobre estas liñas copia do bono-certificado e lle lembramos que aínda ten 4 anos e 11 meses para reclamar o premio, non se esqueza Don Federico!!

PD: Grazas a todos por vir, foi un pracer :)

Menovky: