3.23.2007

Opusina en Downing street

Una vez, una persona con más conocimientos de los que le gustaría sobre drogodependencias, me contó que la única vía efectiva de superarlo era la terapia de grupo. Los placebos y sustitutivos podían ser herramientas para sobrellevar el síndrome de abstinencia, las campañas publicitarias eran mero márketing político, pero que lo que marcaba la diferencia era la terapia de grupo. Porque sólo alguien que ya ha pasado o está pasando por lo mismo que tú puede adelantarse a tus momentos de debilidad y a tus autoengaños; saber dónde flaquearás al siguiente paso, hacerte oír lo que no quieres. Por algo lo diría.
Supongo que en el caso de las sectas ha de ser algo parecido. Por eso me parecen interesantes iniciativas como opuslibros o la Opus Dei Awareness Network, donde los tránsfugas ponen en común sus experiencias, filtran materiales o discursos internos y desmontan, en la mayoría de los casos desde un absoluto respeto al cristianismo, a la poderosa secta del sadomaso de Escrivá. Por ejemplo, acabo de aprender que el instrumento de la foto se llama "disciplina" (ya tiene inri). Para aquellos que quieran averiguar más sobre la mortificación, aquí hay una interesante introducción, aunque los parámetros de acción en 27 pasos para la "captación de fieles" también ponen los pelos de punta. Lo que me sorprendió encontrar entre los documentos de su web, fue un divertido y malévolo artículo de Goytisolo que había leído hace tiempo: "La líbido textual de 'Camino'", aquí os va un fragmento:
No es necesario ser un especialista en Freud ni docto en psicoanálisis para apreciar las metáforas que se reiteran a lo largo del Camino: "Viriliza tu voluntad: que sea, con la gracia de Dios, un espolón de acero" (615), "una maza de acero poderosa, envuelta en una funda acolchada" (397), etcétera. El Padre reprende cariñosamente al discípulo: "Pobre instrumento eres" (484), y le exhorta a actuar con ciencia e imperio. "Sé instrumento... grande o chico, delicado o tosco: tu deber es ser instrumento" (484). Y advierte con firmeza: "Los instrumentos no pueden estar mohosos" (486).
Y continúa durante unas cuantas líneas más con su lectura "tántrica" del "Camino" ;)
Bueno, todo esto viene a santo de que, pese a que se vaya ampliando la red conformada por los tránsfugas del Opus (y en cierto modo, los que tienen una capacidad real de convencer a los "numerarios" de que vuelvan a ser personas), el Opus sigue acumulando inimaginables cotas de poder y sus miembros ocupando puestos de responsabilidad en los gobiernos de medio mundo.
Hace poco descubrí, horrorizada que hasta los laboristas británicos tienen a opusianos en sus filas. Y lo que es peor, esta tal Ruth Kelly es la "Communities Minister", es decir, algo así como la principal responsable en materia de mediación en la pluricultural Britannia. La otra vuelta de tuerca es su dialéctica. Promueve la "tolerancia". Pero: ¿tolerancia de qué? ¿de la política exterior británica? ¿de la criminalización de la mitad de su población? Como indica el autor del artículo "La noción que Kelly tienen de la 'tolerancia' es ligeramente más inclusiva que la de Torquemada". Y he aquí un peligro potencial, un nuevo palabro que la clase política, visto que libertad/liberación/democracia están muy manidos, está desposeyendo de todo significado y dándole unos tintes peligrosamente perversos. La Raíña ya mencionó algo sobre la palabrita en su último post. Aunque para acabar me quedaré con el ilustrativo ejemplo que dió Zizek (en el link su intervención en el Consello de Cultura actualizada) en su conferencia: “Luther King nunca falou de tolerancia, senón de igualdade e xustiza económica. Non se lle ocorre esixir que se toleren aos negros. Iso ocorre tamén no caso do feminismo: sería aberrante que as mulleres pediran ser toleradas”. (vía CG)

Menovky:

11 Comments:

Blogger Ra divagou así:

Estuve hace un tiempo leyendo (e intentando entender)la disciplina de "La Obra", que en mi facultad tiene bastante acogida...pero sólo conseguí acabar con el vello de punta,sobre todo con esa doctrina de fé que consiste en mortificar el cuerpo para fortalecer el espíritu...acojonante.Si le añadimos cualquier cuota de poder...el resto es historia.
Muy bueno, Arale.

3/24/2007 4:23 PM  
Blogger Marla Singer divagou así:

Siempre he pensado en cómo de débiles o de enfermas tienen que estar las personas captadas por el Opus. Me resulta tan chocante el hecho de que haya gente que se crea esa mierda...Aunque en realidad me resultan chocantes muchas otras cosas, como que la gente espere al matrimonio sin hacer el amor, Imagínate que lo hiciera yo después de casi ocho años! Parece que estoy obsesionada con el sexo y las vaginas y los penes, pero es que los dogmas que inhiben nuestros instintos son estúpidos y ridículos e intolerantes.
Supongo que mucha gente se meterá por el dinero y las influencias no? La explicación espiritual me parece incomprensible.
Es como el Tom Cruise y la Cienciología de los huevos...
El mundo va de culo, meu deus!

3/24/2007 10:54 PM  
Blogger Torreira divagou así:

Medo

3/25/2007 2:05 PM  
Blogger moucho branco divagou así:

Arrepía esta seita das sombras!... pero teño que dicer que boa parte do problema está no propio cristianismo. A pura verdade é que o cristianismo baséase na idea de autocastigo, fustigación, masoquismo, tortura mental... arrepíntete!

3/25/2007 7:30 PM  
Blogger Xosé Manuel Carreira divagou así:

Cala, cala, non menciones aos do OD, que moitos traballamos en empresas ou universidades controladas polos da "Obra".

3/25/2007 7:36 PM  
Blogger Mrs.Doyle divagou así:

El poder de la "Obra" es alucinante. Es una secta.

3/25/2007 9:35 PM  
Anonymous Anonymný divagou así:

Técnicamente, el Opus no es una secta, pues forma parte de la Iglesia (¡y quién sabe si no la domina!). Por tanto, como bien se ha dicho, el problema es la religión en general. Yo me imagino que la proporción de hipócritas que integran este y otros tinglados debe de ser enorme, pero también hay gente de buena voluntad. ¿Qué rayos hacen ahí? Supongo que será una pandilla de débiles mentales con miedo a la libertad. De lo contrario, no se explicaría semejante sumisión. O eso, o, efectivamente, el santón de Barbastro era lector de Leopold Von Sacher - Masoch, como Lou Reed pero en versión española, es decir, cutre.

3/26/2007 11:41 AM  
Anonymous Anonymný divagou así:

este do Opus, aparte de medo dan noxo. Para min que teñen un forte compoñente político (o relixioso xa se entende).
Cunha planificación moi coidada van acadando cotas de poder no ámbito económico, político, relixioso, no cultural, etc ¡¡¡están en todas partes!!! non é coña.
Son unha élite (minoría) que forman élites para controlar aos pringaos (maioría), ou sea a xente coma min.
Isto non vos sona a fascismo?
as élites son as que saben como dirixirnos, son as que saben que necesitamos...nos, o pobo, que coño vamos a saber!!!

3/26/2007 6:19 PM  
Anonymous Anonymný divagou así:

Ladrillo xa case é sinónimo de manipulación ... e hai Obra sen ladrillo?

3/26/2007 6:35 PM  
Anonymous Anonymný divagou así:

Denís ten unha coñecida que ía a un colexio do OD e ás mozas non lles deixaban cruza-las pernas por se sentían pracer frotando a pepitilla (joder, cruzando as pernas eu non sitno nada...)

3/26/2007 9:52 PM  
Blogger Arale Norimaki divagou así:

Ra, pues ya son ganas, la verdad es que yo tampoco logro entender cómo tienen tantos adeptos. Gracias ^^U, me alegra q te gustara, aunque últimamente sea incapaz de hacer ningún texto coherente ^^U

Mística, creo los dogmas sirven para dar "certezas" a la gente que las busca, tal vez por que no saben qué hacer con su propio derecho a elegir y necesitan un referente "ready-made" para juzgar todos por el mismo patrón. Lo de cruzar las piernas me parece delator de lo calenturientas q deben ser las mentes dirigentes opusinas. Penita darían si no fueran tan asquerosamente poderosos...

Torreira, moito medo de Dior...

Moucho Branco, eu diría máis ben que o que leva a palma é o catolicismo e non o cristianismo en sí, o protestantismo non explota tanto a culpabilidade e o autocastigo.

Mendinho, arrrr!! e que fas lendo isto!? Espero que non perdas o traballo por andar virtualmente mesturado con herexes ;)

Mrs. Doyle, yo diría que su poder es más bien aterrador.

Hermano Daniel, hay gente que encuentra en la "obra" el sentido que su vida previa no tenía. Triste pero cierto, de hecho ese es el modus operandi de casi toda secta, lo de "ayudarte a ver la luz" o "enseñarte el camino". Supongo que tiene mucho que ver, como tú dices, con el miedo a la libertad.

Abelardo, benvido por estes lares :) Supoño que ese compoñente político-relixioso é o que os fai tan atractivos nas elites do poder. O afán de dominación e as ansias de poder son prácticamente inherentes aos movementos sectáreos, cando teña tempo hei falar de Nueva Acrópolis, a ese tamén lles chega...

Randeeira, mmmm...boa pregunta, queda no ar, por se a algún "numerario" lle da por pensar nela ;)

Graciñas polos comentarios e que o Monstro Voador de Spaguettis vos protexa!!

3/26/2007 11:30 PM  

Zverejnenie komentára

<< Home