APAGHA A LUS!!

Non se me olvidar!! Mañá 1 de Febreiro entre 19:55 e 20:00h CET luses fóra!!
Para que ninguén diga que non o entendeu: Apagón!! Blackout!! Blecaute!! Stromausfall!! Coupure de courant!! Apagada!! !! فقدان الوعي, светомаскировка!! 停電!! 정전!!
Non costa nada, e aínda que o cambio climático vola sude, non se perde nada por baixar os plomos e esquecerse da electricidade eses cinco minutos que poderedes adicar ao que ás vosas benévolas, malpensantes, concupiscentes e/ou indeferentes mentes lles veña en gana.
Mesmo o Dr. Slump desconectarame todiña para unirse á protesta, medo me dá...

Salvemos a Laura e ás Testemuñas de Jehová

Meus... ¡¡He visto la luz!!
Ou como dirían os meus correlixionarios anglófonos "Ai jaf bin tacht bai its nudli apéndax!". Ramen! A emoción embriágame tanto que por mor da sobrecarga dos meus circuitos estou que boto charamelas polas tempas... mais tratarei de explicárvolo todo cunha certa orde...

Todo aconteceu unha apacible e soleada mañá de xaneiro. Este androide vagaba resacoso e alleo a todo polas rúas picheleiras até que ao chegar a Cervantes percibiu un gravísimo fallo en Matrix: Onde carallo se meteran os yonkis? Na vida vira cousa tal. Cervantes sen yonkis. E quen eran todas esas persoas con sorrisos diabólicos que perseguían aos inocentes viandantes? E que era ese stand no medio da plaza que anunciaba "La Biblia puede mejorar tu vida familiar"? Cona! A miña damnificada CPU púxose en marcha: Arale, escapa mentres poidas. Tarde ¬¬U. Un depredador con corpo de cuarentona rebozada en pote botóuseme ao pescozo:
-Disculpa ¿Tienes un minutiño?
- Sí, incluso hasta dos, más no. Pero, señora, si me permite la indiscreción, ¿usted, de quién viene siendo?
-Somos Testigos de Jehová y estamos promoviendo la utilidad de la Biblia como guía en la vida cotidiana. ¿Tú conoces el Libro? ¿Qué opinión te merece?
-[Conaquemepareu!] Pos como compilación de fábulas o fuente de inspiración para los guiones de "Pasión de Gavilanes" creo que está chachipiruli pero de ahí a que me lapiden por follar antes del matrimonio como que no.
-[Fresca frivolonona!] Vaya (sorriso forzado). Claro. Mira, quiero que me des tu opinión sobre este pasaje.
Saca unha Biblia.
Aquí está, Proverbios 13:20: "El que está andando con personas sabias se hará sabio, pero al que está teniendo tratos con los estúpidos le irá mal". ¿Qué te parece? ¿Crees que tiene razón?
-(Mirada asesina) Señora, ¿me está llamando estúpida?
-(Cara de pánico) Nonononoooo, faltaría más! Estooo...yo lo que quiero... esque... ¿qué te parece el proverbio?
-Pienso que nos pinta como borregos sin consciencia ninguna, como si no tuviéramos capacidad crítica. [Agora te vas cagar, amighiña] Además, por esa regla de tres yo ahora mismo sería una politoxicómana y sin embargo no he consumido ningún tipo de droga en toda mi vida [XDD].
-(Cara desencaixada) Ah. Muy bien, claro que sí, esto está pero que muy muy bien, rapaciña. Dando ejemplo. Así da gusto (Sorríme). Ay...si todos fueran como tú, otro gallo cantaría...
Sóname o móbil, Gontxarova ao rescate.
-Disculpe señora, estoy recibiendo una Llamada...
-Sí, sí, no te preocupes. Un placer hablar contigo. Sigue así, neniña.

E vin a luz. Porque digo eu, se en menos de 5 minutos, con toda a miña mala baba, conseguín que esa pobre señora pasara de odiarme a atoparme simpática, coa colaboración doutros crentes coma min ao mellor aínda é posible rescatar a estas ovellas desorientadas e facerlles tomar a píldora vermella. O que botei en falta no meu encontro foi aquela brillante e famosa carta a Laura Schlessinger, un portento de muller (mágoa non poder escoitar o seu programa aquí), que rulou hai anos polos emails para desbaratarlle a Biblia á paisana con fundamento.
Confeso que tiven os meus momentos de dúbida cando me enumeraron todo o que cabrea a Jehová porque pensei entrar en estado de combustión espontánea pola ira divina. Pero afortunadamente o Único e Verdadeiro, veuse apiadar de min neste momento de febleza e amosoume o camiño: o apostolado!!
Así que mañá mesmo vou fundar unha ONG (por orde directa do MVS) para reconducir e salvar da fatalidade a todas estas gando-ánimas desorientadas. Hai que salvar a Laura e aos Testigos de Jehová antes de que sexa tarde!! E se vai ben o experimento ampliarei o meu ámbito de actuación a outras sectas heréticas con forte presenza eiquí, como a Igrexa católica e o Opus Dei.
¿Alguén se apunta?

Se fue uno de los grandes

Acabo de enterarme. Ya sé que "es ley de vida", pero no me negaré el capricho de sentirme egoístamente triste por la marcha del que, a mi modo de ver, es uno de los grandes reporteros del siglo XX. Y cuando digo reportero, me refiero a los reporteros de verdad, no a los mequetefres que se atrincheran en un hotel de cinco estrellas, daikiri en mano, e informan en base a lo que les comenta el maître mientras muere gente a dos cuadras de su hotel.
Los escritos de Kapuściński rezuman naturalidad. A través de una prosa sencilla describió y analizó los más complicados conflictos a la par que las vivencias de quienes los sufrieron y continúan sufriendo. Era un reportero atípico que se imbuía del mundo que procedería a describir para poder comprenderlo, para rehuir de simplificaciones y tópicos, para ofrecer unos perfiles tan ricos y contradictorios como los protagonistas de los hechos.
Odiaba las mesas de escritorio. Según él, frente a una mesa de escritorio el hombre se convierte en instrumento y esclavo. El pérfido mueble cambia las percepciones y valores de los que se sientan tras él, transformando las relaciones franternales y simétricas en asimétricas y desagradables. Por eso se recorrió medio mundo, del África de la descolonización a la Guerra del Fútbol, de la Etiopía de Selassie a una decadente Unión Soviética. Para vivirlo y contarlo. Para tratar de comprenderlo.
Kapuscinski explicaba su incansable afán de conocer valiéndose de una cita del capitán Ahab:

"¿adónde lleva toda esa circunnavegación? Sólo a través de peligros innumerables, al mismo punto de donde partimos, donde los que dejamos atrás, a salvo, han estado todo el tiempo antes que nosotros”

“Y, sin embargo, Ismael sigue navegando”. Supongo que Ryszard ya ha llegado al fin de su viaje. A mi pesar. Quien quiera navegar por las distintas rutas que él fue abriendo, tiene aquí y aquí algunos de sus últimos artículos y dos entrevistas, aunque creo que siempre es más recomendable emprender un trayecto más completo con alguno de sus libros. Buen viaje.

Un androide queimado en Barcelona

Foi toda unha demostración da relatividade do tempo. Sei que pode resultar unha afirmación banal, pero a miña recente estadía en Barcelona foi un efectivo recordatorio de que non é o mesmo dispoñer dunha hora en Compostela que dunha hora na cidade condal. Non estou a dicir nada que non saibades xa, así que procedo coa miña prometida crónica "camaca". Alá vai:

Hai exactamente unha semana, Arale e unha maleta ateigada de licor café, crema de augardente e queixo do país (para sobornar a quen fixera falla) partiron cara os Països Catalans en misión especial. Obxectivo: boicotear as vidas productivas e ritmos de sono do círculo social araliano, beneficiarme na medida do posible da oferta cultural e engrosar a miña taxonomización de "fauna barceloní".

O primeiro exemplar "rexistrado" apareceu no metro, foi un cuarentón jevochillo bébedo apagando engorde un peta na súa man namentres ollaba lascivamente ao meu androidiano tórax tratando de impresionarme coa súa exhibición de masculinidade. Saín ben parada grazas á táctica "somnolencia metruna", que nunca falla. Pero se cadra o mellor descubrimento veu da man da Srta.Goncharova. Trátase dun exiliado cubano de sesenta e pico de anos, ex-contable, ex-actor porno, ex-adestrador das forzas franquistas, procurador de libros vellos, posters, cintas e todo material vendible que atope pola rúa con quen, a cambio dunha cervexa e unha bolsa de patatillas, pódense descubrir os segredos e a historia humana de Barcelona. Toda unha xoia que ademáis bota as cartas e le a fortuna cun imborrable acento cubano e sen que os seus enormes lentes logren agochar ese ollar pícaro de quen moitas fixo. Espero voltar a velo cando regrese a Barcelona, pero, se algo ten esa grande urbe, é a velocidade á que muta. Bó exemplo diso é que o meu refuxio de antano, o único bar onde podía estar ata despois das 3am sen pagar entrada e sendo mimada polo camareiro con tapas gratuitas de cuscús ou baklawa, desapareceu froito dos encontronazos coa garda urbana durante as festas de Gràcia. Tamén desapareceu a casa okupa na que se aloxaba temporalmente Juvenal, un neurocirurxán chileno, ex-guerrilleiro antipinochetista, refuxiado en Suecia, casado 25 veces e exiliado á forza por estar penado de morte pola xustiza militar chilena. Desta volta non tiven tempo de dar con el nin co cosmonauta Yuri e o comisario Burzakov. Snif.
Pero non me queixo. Houbo moitos reencontros. Mesmo fortuítos.
O máis grato de todos foi o reencontro coa figura de Agustí Centelles, o Capa catalán, nunha mostra fotográfica no Palau de la Virreina. Malia ser máis ben descoñecida, a historia de Centelles é de película. Comezou de moi noviño coa fotomontaxe e cos retratos para pasar a ser un reporteiro que recolleu coa súa Leica centos de momentos clave na historia da Catalunya de comezos de século e da Segunda República. As súas fotografías foron portada de ducias de xornais internacionais durante a Guerra Civil. Antes do estalido da mesma, Centelles foi nomeado responsable do arquivo fotográfico catalán do exército. Cando a derrota fronte aos nacionais foi inminente, apañou os negativos máis relevantes ou os que lle poderían servir aos sublevados para identificacións e posteriores represalias, meteunos nunha grande maleta e marchou para Francia via Pirineos Orientais cos seus compañeiros. Tocoulle estar hacinado un mes no infame campo de Argeles-sur-Mer onde houbo que organizar turnos de vixilancia do maletín para que non llelo roubaran. Logo foi trasladado aos barracóns do campo de Bram, perto de Carcassonne. Todo isto sen abandonar xamais a súa maleta, da que centos de vidas dependían e da que o goberno no exilio, tras moitas promesas e correspondencia, non quixo saber nada. A mostra da Virreina fai un percorrido por todas as súas obras e as súas distintas facetas como fotógrafo, tamén dentro dos campos de refuxiados. É obvio que vola recomendo.
Malia consideralo prácticamente imposible, grazas á ultravelocidade que me otorgou o Dr.Slump conseguín atopar un oco para ir á Filmoteca a ver La Grande Bouffe. O único erro que cometín foi ir sen ter comido nada dende había 8 horas, porque saín sen fame ningunha e despois cunha cervexa no corpo estaba para bailar polkas. Alén diso, qué dicir que non se dixera xa deste mítico filme, unha sátira de humor negrísimo á opulencia da sociedade occidental con catro grandes estrelas do cinema europeo e unha chea de carne de todo tipo en pantalla. Consello: non quededes para vela se logo tedes intención de ir cear, non é apta para estómagos delicados. Amantes do humor negro: ídevos rir un bó anaco.
A fin da microviaxe chegou coa preceptiva festa de despedida, na que para rematar de culturizar aos meus amigos guiris se fixo unha señora queimada na terraza dun oitavo piso do Eixample. Os trasnos e as meigas habían andar revoltos, e tamén venteaba de carallo. O caso é que en plena leitura do conxuro, un refoleo fixo que o augardente e as lapas se estenderan á miña chaqueta, pantalón e cabelo, o que non impediu que se seguira co rito e que salvo polo cheiro a queimado na testa, a noite continuara o seu curso ata que un taxista cordobés enfastiado [de min e da súa vida en xeral según descubriría logo] me espertou ás 5am para ir ao aeroporto e voltar ao gris e húmido Santiago.

Pupa nos petos

Disque Barcelona és bona quan la bossa sona. Logo de botar aló perto dun ano podo dicir que, malia non ser amiga dos topicazos, o dito é ben certo. Sen cartos nos petos, estás ben fotut, nen.

De aí que estea a tremelicar coma un vimbio...
Acabo de mercar un billete para marchar de visita-relampo este sábado [PorSierto: Vueling sodes uns avarentos do carallo, mira que subir as taxas en 20 euros en tan só un par de horas...]. Pero cometín o pequeno erro de non consultar o estado das miñas tristes finanzas antes consumar a transacción porque, ilusa de min, críame nadando na abundacia logo de tres meses de choio como becaria amáis das miñas esporádicas incursións no mundo do azafateo e a seca de miolos. O capítulo da consulta bancaria tívoseme que ocorrer despois, claro.
Como Dr.Slump é unha serie apta para cativos, e Toriyama pódeme desactivar con só desexalo, evitarei reproducir eiquí o rosario de lindezas que saíron polo meu robótico peteiro. Só dicir que os Reises Maghos ben podían ofertar bolsas ou axudas para a financiación dos agasallos aos androides en paro, porque servidora, como quen non quere a cousa, deixouse a metade do soldo [obviamente por debaixo do salario mínimo intiprofisioná] en menos dunha semana.
Así que xa me vexo paseando pola cidade dos "camacus", como diría outro 30% da miña memoria xenética, ábaco en man e coa mirada fita no chan para non sucumbir a demasiadas tentacións. Indo ás exposicións de gratis, tomando as birras a 1,20€ en La Violeta, lendo cómics na miña ex-segunda casa, e se da o tempo, cousa que dubido, pegándome algunha enchenta de Filmoteca, que ademáis ten este mes unha retrospectiva de Peter Whitehead, de quen aínda non vin nada. Hmmm... se cadra tamén secuestrando a Ráfaga [paréceselle, pero Ráfaga vai moito máis vella]. cando a Srta.Goncharova [paréceselle, pero a Gontxarova contemporánea tense que apañar sen Larionov polo momento] non precise dela, para visitar a maxia matinal dos Encants e toda esa chea de libros e discos vellos que terei que mirar e non poderei m... e estou pensando que tal vez o dos Encants non sexa boa idea. Xa abonda, que empezo a parecerme sospeitosamente a algo así como unha versión posmoderna do conto da leiteira. Ai virhensita que non lles dea aos de Vueling por inspirarse en Air Madrid...Lagharto, Lagharto!!

Que Quevedo me perdone...

ADVERTENCIA: Androidiano soneto bastardo fruto de observaciones sistemáticamente frívolas. Dejen sus suspicacias y sensibilidades varias en la puerta antes de entrar. Puritanos e inquisidores, absténganse de esta lectura por higiene mental. Quevedo, perdóname, mañana mismo me pongo a hacer algo de provecho con mi vida.
Fin de la advertencia.

Érase un hombre a un falo pegado,
érase un rabo más bien paleto,
mas prodigioso para el coqueto
con dicho báculo agasajado.

Estimóse por Dios designado,
pese a su cipote analfabeto,
como amo del lugar por decreto
y sobre toda hembra potentado.

Reinó petulante cual Tarquino,
creyendo eterna su pitocracia,
hasta que se amotinó el pepino:

"Meu, eres una puta desgracia,
no quieren déspotas, so cretino,
sino deleite con democracia"
["Y sin jas, esto no tiene gracia"]

Dedicado (con más cariño del que parece) a todos los donjuanes, petimetres, cortejadores y misóginos encubiertos que este androide ha tenido el placer de observar
desde ambos lados de la barra de un bar

Adicado a tódolos frikis do mundo

Primeiro post do novo ano gregoriano. O meu ano podería ter comezado mellor e de seguro que o blog tamén, pero como estou volcada nun proceso de re-ubicación e re-ordenación que ocupa a meirande parte do meu tempo, déixovos este divertimento musical que supoño que lle fará especial ilusión a toda esa caste de seres humanos catalogables como "frikis" con sentido do humor. Se vos gusta este "White and Nerdy", tamén tedes no tubo máis de Weird Al como o "I'm fat", "Bedrock Anthem" ou "The Saga Begins".