Un androide queimado en Barcelona

Foi toda unha demostración da relatividade do tempo. Sei que pode resultar unha afirmación banal, pero a miña recente estadía en Barcelona foi un efectivo recordatorio de que non é o mesmo dispoñer dunha hora en Compostela que dunha hora na cidade condal. Non estou a dicir nada que non saibades xa, así que procedo coa miña prometida crónica "camaca". Alá vai:

Hai exactamente unha semana, Arale e unha maleta ateigada de licor café, crema de augardente e queixo do país (para sobornar a quen fixera falla) partiron cara os Països Catalans en misión especial. Obxectivo: boicotear as vidas productivas e ritmos de sono do círculo social araliano, beneficiarme na medida do posible da oferta cultural e engrosar a miña taxonomización de "fauna barceloní".

O primeiro exemplar "rexistrado" apareceu no metro, foi un cuarentón jevochillo bébedo apagando engorde un peta na súa man namentres ollaba lascivamente ao meu androidiano tórax tratando de impresionarme coa súa exhibición de masculinidade. Saín ben parada grazas á táctica "somnolencia metruna", que nunca falla. Pero se cadra o mellor descubrimento veu da man da Srta.Goncharova. Trátase dun exiliado cubano de sesenta e pico de anos, ex-contable, ex-actor porno, ex-adestrador das forzas franquistas, procurador de libros vellos, posters, cintas e todo material vendible que atope pola rúa con quen, a cambio dunha cervexa e unha bolsa de patatillas, pódense descubrir os segredos e a historia humana de Barcelona. Toda unha xoia que ademáis bota as cartas e le a fortuna cun imborrable acento cubano e sen que os seus enormes lentes logren agochar ese ollar pícaro de quen moitas fixo. Espero voltar a velo cando regrese a Barcelona, pero, se algo ten esa grande urbe, é a velocidade á que muta. Bó exemplo diso é que o meu refuxio de antano, o único bar onde podía estar ata despois das 3am sen pagar entrada e sendo mimada polo camareiro con tapas gratuitas de cuscús ou baklawa, desapareceu froito dos encontronazos coa garda urbana durante as festas de Gràcia. Tamén desapareceu a casa okupa na que se aloxaba temporalmente Juvenal, un neurocirurxán chileno, ex-guerrilleiro antipinochetista, refuxiado en Suecia, casado 25 veces e exiliado á forza por estar penado de morte pola xustiza militar chilena. Desta volta non tiven tempo de dar con el nin co cosmonauta Yuri e o comisario Burzakov. Snif.
Pero non me queixo. Houbo moitos reencontros. Mesmo fortuítos.
O máis grato de todos foi o reencontro coa figura de Agustí Centelles, o Capa catalán, nunha mostra fotográfica no Palau de la Virreina. Malia ser máis ben descoñecida, a historia de Centelles é de película. Comezou de moi noviño coa fotomontaxe e cos retratos para pasar a ser un reporteiro que recolleu coa súa Leica centos de momentos clave na historia da Catalunya de comezos de século e da Segunda República. As súas fotografías foron portada de ducias de xornais internacionais durante a Guerra Civil. Antes do estalido da mesma, Centelles foi nomeado responsable do arquivo fotográfico catalán do exército. Cando a derrota fronte aos nacionais foi inminente, apañou os negativos máis relevantes ou os que lle poderían servir aos sublevados para identificacións e posteriores represalias, meteunos nunha grande maleta e marchou para Francia via Pirineos Orientais cos seus compañeiros. Tocoulle estar hacinado un mes no infame campo de Argeles-sur-Mer onde houbo que organizar turnos de vixilancia do maletín para que non llelo roubaran. Logo foi trasladado aos barracóns do campo de Bram, perto de Carcassonne. Todo isto sen abandonar xamais a súa maleta, da que centos de vidas dependían e da que o goberno no exilio, tras moitas promesas e correspondencia, non quixo saber nada. A mostra da Virreina fai un percorrido por todas as súas obras e as súas distintas facetas como fotógrafo, tamén dentro dos campos de refuxiados. É obvio que vola recomendo.
Malia consideralo prácticamente imposible, grazas á ultravelocidade que me otorgou o Dr.Slump conseguín atopar un oco para ir á Filmoteca a ver La Grande Bouffe. O único erro que cometín foi ir sen ter comido nada dende había 8 horas, porque saín sen fame ningunha e despois cunha cervexa no corpo estaba para bailar polkas. Alén diso, qué dicir que non se dixera xa deste mítico filme, unha sátira de humor negrísimo á opulencia da sociedade occidental con catro grandes estrelas do cinema europeo e unha chea de carne de todo tipo en pantalla. Consello: non quededes para vela se logo tedes intención de ir cear, non é apta para estómagos delicados. Amantes do humor negro: ídevos rir un bó anaco.
A fin da microviaxe chegou coa preceptiva festa de despedida, na que para rematar de culturizar aos meus amigos guiris se fixo unha señora queimada na terraza dun oitavo piso do Eixample. Os trasnos e as meigas habían andar revoltos, e tamén venteaba de carallo. O caso é que en plena leitura do conxuro, un refoleo fixo que o augardente e as lapas se estenderan á miña chaqueta, pantalón e cabelo, o que non impediu que se seguira co rito e que salvo polo cheiro a queimado na testa, a noite continuara o seu curso ata que un taxista cordobés enfastiado [de min e da súa vida en xeral según descubriría logo] me espertou ás 5am para ir ao aeroporto e voltar ao gris e húmido Santiago.