Do Barro, lacón e un feixe de porros conxelados

Todo chirimbolo ou argallada tecnolóxica posmoderna que se precie ten que amosar o seu selo de "froito da globalización mercantil", que se basea en ser resultante dunha complexa cadea de producción formada por centos de subcontratas e compoñentes obtidos de distintos puntos de toda a galaxia. Arale, como androide de factura xaponesa mundialmente coñecido, non podía ser menos.
Un ano máis tocoume facer unha viaxe á memoria xenética do 30% do meu hardware que está estarricado a cachos desiguais polo sur da provincia de Lugo. Visto que o traxecto a percorrer era longo e que xa estaba ata as mismísimas resistencias de aturar a mesma cinta de Jaume Sisa, aproveitei unha parada na gasolinera de turno para facer máis auténtica aínda a miña viaxe ao pasado facéndome cunha cinta de Andrés Do Barro. Válgame Dio!! Crin estar preparada para todo, pero non puiden evitar certa claustrofobia a partires da terceira canción e ao final, buscando o consenso rematouse o traxecto, con Los Panchos.

Malia non ter a lousa entre os meus compoñentes, houbo parada no sempre exótico Val do Mao (non vexades os líos en que me metía de anana dicindo que tiña tíos maoístas) onde seica visitei a única igrexa do mundo construida en mármore, que ten ademáis a peculiaridade de ter o campanar nunha edificación á parte e un cristo de madeira do século XII que sorrí ou entristece segundo por onde o mires. Non sei se vén moi ao caso, pero o vellote que ten as chaves da igrexa, moi vacilón el ["aquí vénche casare xente de toda España, oiches? dígocho porque como fas pinta de solteira, hehe..."], vende un mel e uns conchos fantabulosos e mesmo cando se lle esgotan, o tipo coñece todas as redes da competencia para que ninguén marche do Incio sen a pegañenta lambetada. Logo de solventar as cuestións loxísticas e acugular o auto de conchos e mel, tocou comilona no alto do Val, todos arrecheghados en torno á lareira da tía T. papando leituguiña fresca, lacón, chourizos e cachelos sen deixar de darlle ao letal viño da casa. Dous días antes tivera unha suculenta cena de empresa con verdadeiros e de seguro que costosíiiisimos manxares, pero debe de ser que o dr. Slump me programou cando tan só había MSDOS e sonche de gustos moi sinxelos...así que eu fico coa tía T., que ademáis tivo o detallazo de ir apañar uns porros á horta cando aínda había xiada, para os caldos que corresponden ao que queda de inverno e aos arrefriados que me agardan (xa perdín a conta).

Se chegastes até aquí nesta inusual (en min) crónica de Nadal pagano, merecedes un bó agasallo, pero o youtube non me deixa insertar o vídeo así que non me queda outra que deixarvos o link. Velaquí Guard Dog, a curta de animación de Plympton nominada aos oscar no 2004, moi divertida e cun argumento moi extrapolable ás mentes paranoides das altas esferas políticas. Son catro minutos e pico, paga a pena velo. Espero que vos guste ;)