Ponga un camionero en su vida

-Nena, ponme un café
-Solo?
-Joder, algo de aghua lle terás que botar!

-Bos días, qué che poño?
-Ufff, ti? a min? non me preguntes iso muller! tí por poñer, posme a mil!
-A ver oh, qué queres?
-Non te fagas a parva, xa sabes ben o que quero, ti deixa que este [alusión ao acompañante] atenda a barra e marchamos ti máis eu pro Pico Sacro a buscar covas.

Brillantes e lúcidas mentes as que me acompañaron cada fin de semana durante estes dous meses e que hei botar moito de menos, agás a Don Manuel. Pero isto non é un punto e final, queda unha porta aberta e cando os meus horarios mo permitan irei cubrir as tardes-noites do sábado para seguir aprendendo dese microuniverso que se desenvolve no bar e das súas reglas.

Polo momento lévome unha chea de anécdotas e historias alleas aos lombos. Dende as tarifas das prostitutas na fronteira con Portugal hai 10 anos ata as filiacións cinematográficas e o bo criterio de quen se me pon a falar de Dostoievski ás 9 da mañá. Dende unha preocupante tendencia á constante demonización das féminas, consideradas por moitos un mal necesario, ata as súas proclamas colectivas en favor da orondez aderezadas cun impetuoso "¡muller flaca, cona de vaca!". E tantas máis...

O certo é que unha vez aceptado o meu rol comecei a pasalo ben neste traballo,así que isto é unha pequena homenaxe á paciencia dos que me obligaron a facer bocatas malia o meu pavor á máquina de cortar embutidos, aos que me tiveron que aprender o que é un martini mixto ou cómo se servía un ponche.
Pero como dixen antes, continuará...