12.30.2006

Si bebes...

No tenían ni puta idea de dónde estaban, pero sabían que había sido una noche brutal...

Tras semanas de frío y sequía, la víspera habían llegado unas nubes orondas y generosas como las Gracias de Rubens a amamantar los desnutridos campos y a sacarle brillo al adoquinado urbanita. En el clan Hélix se bababan de la emoción así que, pese a que eran unas fechas un tanto impropias, se decidieron a salir a celebrarlo por todo lo alto con otros clanes amigos.
Qué gran bacanal aquella.
Lo que todos preveían como un late-picnic terminó siendo una oda dionisíaca con los mejores manjares al alcance de los invitados, todo a cuenta de los Hélix. La ocasión bien lo merecía pues el primer retoño del clan cumplía 1 mes y mamá Hélix, nuevamente encinta, acababa de dar a luz a su segundo retoño. Y por si fuera poco había llovido, lo que multiplicaba de forma exponencial el ya de por sí inconmensurable apetito sexual de los Hélix.
Al no ser una familia de costumbres muy ortodoxas, tan pronto los pequeños se durmieron en los laureles, los melopéicos Hélix se entregaron a todos los placeres terrenales habidos y por haber con los clanes amigos.
La orgía duró hasta poco antes del amanecer.
Durante más de cuatro horas los Hélix copularon alegremente con todo hijo de vecino y la bacanal culminó con una saetera unión espiral de la fértil pareja. Los amigos se fueron marchando. Ciegos de placer y agotados por el esfuerzo físico, los Hélix se durmieron al romper el alba...
Neeeeena!!! Lévame unhas leitughas da horta!! ... Déixoche a saca en dous ouros!!.... Dios cho paghe con moitos fillos, boa moza!!
"Vieja jodía, si se callara de una p..." pensó papá Hélix antes de volver a dormirse en un aletargamiento epifigrámico con su insaciable señora.
Y para cuando despertaron ya era demasiado tarde.
No tenían ni puta idea de donde estaban.
El agua les cubría por completo, un ruido ensordecedor los atormentaba y las fuertes corrientes los habían separado. Mamá Hélix pedía socorro y en vano gritaba esperando respuesta de sus retoños. La angustia se apoderó del todavía etílico papá Hélix al ver como fruto de la ansiedad mamá Hélix, a escasos decímetros de él, perdía el conocimiento y se hundía sin solución...
Y ocurrió el milagro. Pero no duraría mucho.
Como aún le duraba la mierda que se había agarrado el día anterior, papá Hélix, de nuevo reunido con su familia sobre superficie amiga, no acertaba a catalogar qué o quién les había rescatado. Seguían sin saber dónde estaban, pero tenían comida y estaban a salvo. O eso creían.
Agotado y aturdido, papá Hélix trató de proveer a sus traumatizados retoños con un poco de sustento. Haciendo eses, avanzó hacia la Gran Hoja de Lechuga que decoraba su horizonte arrastrando su pesado y viscoso cuerpo y cuando estaba a punto de alcanzarla...ZAS!!!
El vil Dr.Slump aniquiló a la triste familia de caracoles que había estado entreteniendo y acompañando a Arale mientras acababa de lavar la lechuga-ecosistema recién traída de la Plaza de Abastos.

Va por ellos
Rest In Peace

12.26.2006

Do Barro, lacón e un feixe de porros conxelados

Todo chirimbolo ou argallada tecnolóxica posmoderna que se precie ten que amosar o seu selo de "froito da globalización mercantil", que se basea en ser resultante dunha complexa cadea de producción formada por centos de subcontratas e compoñentes obtidos de distintos puntos de toda a galaxia. Arale, como androide de factura xaponesa mundialmente coñecido, non podía ser menos.
Un ano máis tocoume facer unha viaxe á memoria xenética do 30% do meu hardware que está estarricado a cachos desiguais polo sur da provincia de Lugo. Visto que o traxecto a percorrer era longo e que xa estaba ata as mismísimas resistencias de aturar a mesma cinta de Jaume Sisa, aproveitei unha parada na gasolinera de turno para facer máis auténtica aínda a miña viaxe ao pasado facéndome cunha cinta de Andrés Do Barro. Válgame Dio!! Crin estar preparada para todo, pero non puiden evitar certa claustrofobia a partires da terceira canción e ao final, buscando o consenso rematouse o traxecto, con Los Panchos.
Malia non ter a lousa entre os meus compoñentes, houbo parada no sempre exótico Val do Mao (non vexades os líos en que me metía de anana dicindo que tiña tíos maoístas) onde seica visitei a única igrexa do mundo construida en mármore, que ten ademáis a peculiaridade de ter o campanar nunha edificación á parte e un cristo de madeira do século XII que sorrí ou entristece segundo por onde o mires. Non sei se vén moi ao caso, pero o vellote que ten as chaves da igrexa, moi vacilón el ["aquí vénche casare xente de toda España, oiches? dígocho porque como fas pinta de solteira, hehe..."], vende un mel e uns conchos fantabulosos e mesmo cando se lle esgotan, o tipo coñece todas as redes da competencia para que ninguén marche do Incio sen a pegañenta lambetada. Logo de solventar as cuestións loxísticas e acugular o auto de conchos e mel, tocou comilona no alto do Val, todos arrecheghados en torno á lareira da tía T. papando leituguiña fresca, lacón, chourizos e cachelos sen deixar de darlle ao letal viño da casa. Dous días antes tivera unha suculenta cena de empresa con verdadeiros e de seguro que costosíiiisimos manxares, pero debe de ser que o dr. Slump me programou cando tan só había MSDOS e sonche de gustos moi sinxelos...así que eu fico coa tía T., que ademáis tivo o detallazo de ir apañar uns porros á horta cando aínda había xiada, para os caldos que corresponden ao que queda de inverno e aos arrefriados que me agardan (xa perdín a conta).
Se chegastes até aquí nesta inusual (en min) crónica de Nadal pagano, merecedes un bó agasallo, pero o youtube non me deixa insertar o vídeo así que non me queda outra que deixarvos o link. Velaquí Guard Dog, a curta de animación de Plympton nominada aos oscar no 2004, moi divertida e cun argumento moi extrapolable ás mentes paranoides das altas esferas políticas. Son catro minutos e pico, paga a pena velo. Espero que vos guste ;)

12.23.2006

Nadal cos Python

Vista a concentración de xente nos comercios e nas rúas malia a friaxe que vai, o notable incremento da contaminación lumínica e acústica coa proliferación de panxoliñas e demáis síntomas do Nadal, farei a miña contribución á festividade a pesares de pertencer á categoría de "pringados sen vacacións". Aos clásicos me remito:

Ho Ho Fucking Ho

Desculpade a mala calidade do video, o que paga a pena é a canción, dende Rudolf pedindo o finiquito farto dos malos tratos ata as protestas da muller de Santa acusándoo de pedófilo sen esquecer ao colectivo elfo que pide melloras na fábrica para deixar de estar cos "bollocks freezin' off". Espírito navideño por un tubo.

Every Sperm is Sacred

Velaquí unha boa lección das glorias do catolicismo, unha xoia da didáctica.
Xa sei que non é unha panxoliña pero véxome na obriga de lembrarvos o mellorciño da catequese nestes días de despiporre e bacanal para que as vosas almas non ardan no inferno.

Always look on the bright side of life

Aquí Susiño uns anos despois do do pesebre...

PD: Boas Festas a todos :P

12.17.2006

Immanuel y las mujeres

Esto de haber sido programada con par XX debe tener entre los diversos efectos colaterales el de una mayor sensibilidad a escritos de reputadas mentes como el que a continuación se reproduce. En su momento ya dí mi indocta y poco respetable opinión sobre la vida personal de Immanuel, pero al retomar la lectura del folletín "Lo Bello y lo Sublime", concretamente el divertido capítulo III-Sobre la diferencia entre lo sublime y lo bello en la relación recíproca de ambos sexos, sentí la acuciante necesidad de compartir algunas afirmaciones destacables...

El estudio trabajoso y la reflexión penosa, aunque una mujer fuese lejos en ello, borran los méritos peculiares de su sexo, y si bien la rareza de estas condiciones en su sexo las convierte en objeto de fría admiración, debilitan al mismo tiempo los encantos que les otorgan su fuerte imperio sobre el sexo opuesto. A una mujer con la cabeza llena de griego, como la señora Dacier, o que sostiene sobre mecánica discusiones fundamentales, como la marquesa de Chastelet, parece que no le hace falta más que una buena barba; con ella, su rostro daría más acabadamente la expresión de profundidad que pretenden. La inteligencia bella elige por objetos suyos los más análogos a los sentimientos delicados, y abandona las especulaciones abstractas o los conocimientos útiles, pero áridos a la inteligencia aplicada, fundamental y profunda. La mujer, por tanto, no debe aprender ninguna geometría; del principio de razón suficiente o de las monadas sólo sabrá lo indispensable para entender el chiste en las poesías humorísticas con que se ha satirizado a los superficiales sutilizadores de nuestro sexo.

(...)

Del universo igualmente sólo es menester que conozcan lo necesario para hacerles conmovedor el espectáculo del cielo en una hermosa noche, cuando han comprendido en cierto modo que existen otros mundos, y en ellos también hermosas criaturas.

(...)

A la mujer es insoportable toda orden y toda constricción malhumorada. Hacen algo sólo porque les agrada, y el arte consiste en hacer que les agrade aquello que es bueno.

Immanuel no es ni de lejos el único que, tal vez sin poder evitarlo, ha naturalizado la inferioridad intelectual de las féminas en sus escritos con una pátina de paternalismo igual de peligrosa que la que todavía a día de hoy inunda el discurso de la cooperación internacional y de los problemas en el mal llamado "tercer mundo".

Al considerar "naturales" y por tanto inevitables algunos aspectos de la diferencia entre géneros que no son más que construcciones sociales aprendidas por imitación y por presión social, se normalizan de paso prejuicios sobre ambos sexos estableciendo algunas fronteras estúpidas que se mantienen por mero desconocimiento. Si algo me sorprendió durante mis horas en el bar de carretera fue lo distorsionada que puede llegar a ser la imagen de la fémina en la mente de un hombre, llegando incluso a atribuirle superpoderes para la aplicación del mal (puntualización: el 70% de la clientela estaba despechada o divorciada).

No llegaré tan lejos como Butler, quien inspirada en parte por Foucault, planteó la cuestión de la identidad sexual en base a la performatividad, vamos, como efecto de nuestras acciones. Más que nada porque sólo conozco sus ideas de pasada. Para ella el género (femenino o masculino) tal y como lo entendemos hoy "es una fantasía, un lote de imágenes internalizadas y no un conjunto de características sometidas al cuerpo y su configuración orgánica. En su lugar, el género es un conjunto the signos internalizados, psicológicamente impuestos en el cuerpo y la propia conciencia de identidad. En definitva, el género no es una categoría primaria, sino un atributo, un conjunto de efectos secundarios narrativos." No deja de ser una perspectiva interesante, pero como ya he dicho, no la conozco en detalle, así que la dejaré para otra ocasión.

Si algo me queda claro, es que el capítulo IV- Sobre los caracteres nacionales en cuanto descansan en la diferente sensibilidad para lo sublime y lo bello promete...

12.13.2006

Saúde de Coltán

Como agora o seu prezo anda polas nubes e morren a diario persoas pola súa culpa (ben na extracción, ben nas disputas entre bandas armadas polo dominio das minas), pareceume moito máis axeitado elixir ao coltán que ao ferro, como antítese da miña recente saúde "hardwariana".
Pois sí, estou a vivir a miña enésima recaída catarral e esta vez veume co paquete extra navidad de:
"Un exército de diabólicos ananos invisibles criados en barrica de roble durante unha era glacial bouraranlle no corpo todiño deixándolle un arume frutal limpo e potente. Ataque suave, sen secuelas, amplo e estruturado, rico en matices de dor, con amplo postgusto na recuperación"
[máis definicións destas, aquí, mismamente]
Todo un luxo. Por iso, dende aquí reclamo que Frenadol me nomee socia honorífica e me provea dunha media de 20 caixas anuais de balde, aínda que sospeito que non me contratan como a súa chica Frenadol porque son a viva mostra de que os diabólicos polviños amarelos (que as veces semellan kriptonita caducada) tan só serven para malcolocarse e anular toda posibilidade de ter soños lúcidos. A ver se resulta que o dr. Slump está aliado co sr. Linus e agora estou a pagar eu a vinganza de Billy Portales aliado co FSB. O que me faltaba.
Coido que a canción de David el Gnomo vai ter unha nova versión ademáis da de Piperrak. Comezará así: Soy un mooocooooo....
¿alguén pode seguila por min?

Dilemas post-románticos

Me renovarán, no me renovarán,
me renovarán, no me renovarán...

P.D.: Hagan sus apuestas, que la margarita tiene premio!!

12.10.2006

De la rentabilidad del fatalismo

Sin duda es una relación amor-odio, pero confieso que esto de explorar mi casa aspiradora en mano puede llegar a ser toda una aventura. Lo cierto es que denominarla aspiradora me parece impreciso y desconsiderado, en realidad es el doppelgänger gótico de R2D2, de ahí que en vez de los inocentes pitiditos robóticos brame aturdiéndome más que una bomba de humo.
Bueno, pues cuando iba por las mesillas del salón me encontré un ejemplar de EPS y... ¡horror! ¿qué ven mis ojos? "DECENAS DE MILES DE JÓVENES (...) ATEMORIZAN CENTROAMÉRICA". Madre santirma! Estamos perdidos!!
¬¬U Como siempre.
No es por ignorar el problema de las maras, sr. Polanco, pero es que con tanta constante deblace y amenaza global he acabado por acostumbrarme y resulta que aborrezco su efectismo. Y me refiero a Polanco y cohorte de aprisurados, a quien odié especialmente esta semana cuando se le ocurrió que las crónicas de Juan Miguel Muñoz fueran de pago el día de su publicación (creo que ya se le pasó, pero me dió la semana), como me podría referir a tantos otros.
Además, lo confieso: he vulnerado la orden de alejamiento de neocons y cruzados [Eli, non me pegues, é o que teñen as salas de espera] y en una misma semana me he tragado un artículo atrasado de Kissinger y otro de mi amigo "Gavilán o Paloma" en el que delira sobre la inminente aparición de un Alqaedastán en caso de que se apliquen las propuestas del informe Baker-Hamilton. Sin comentarios...no quiero ni pensar lo que me va a costar la reparación de mis circuitos biliares. Para lectores matados que quieran desquitarse de los links anteriores, dejo una web interesante con accesos a las distintas publicaciones e informes en los que se enumeran los cargos jurídicos que hay contra el Nobel de la Paz del 73 y un artículo sobre el informe que el susodicho hizo para Nixon en el que se establecieron muchas directrices que aún perviven en la política exterior de los Estados Juntitos.
Después de leer tanto neocon y recordar mi última sesión de intrusismo hace ya casi un año en la jugosa página del Homeland Security y su divertido Sistema de Alerta (ahora está en nivel amarillo para tierra y naranja en los aviones), me volvió a entrar el agobio porque no tengo un búnker para fugarme con mi R2D2 gótico. Y es que para estas cosas Arale es muy sensible, tanto que en sus años de proto-robot cuando anunciaron en un telediario la llegada inminente de una plaga de mariposas africanas devora-geranios (es verídico) le entró tal canguelo que le hizo el harakiri a media plantación de mamá Norimaki... de ahí que le prohibieran ver más telediarios hasta la mayoría de edad ^^U
En fin, que si os queréis forrar a invertir en seguridad que es sin duda el negocio del siglo. Arale tratará de cumplir la nueva orden de alejamiento de los textos peligrosos, así que supongo que el único fatalismo que podrá atormentarla los días venideros será el existencialista.

12.05.2006

Correntes (I)

¿Quen non viu algún deses cadros horteras con esceas de caza na casa dalgún parente ou coñecido? ¿Ou as bonecas folclóricas (tanto as muiñeiras como as flamencas)? ¿Ou os tapetes de ganchillo encol dos televisores? Se cadra trabúcome, pero coido que a gran maioría identificou algún destes elementos ao longo das súas rutas por casas de familiares ou veciños...
Ben, e Arale pregunta... por que raio se estenderon tanto? ¿Aparecían de fondo nas fotos de exclusivas con Carmina Ordoñez (que en su blanca gloria descanse) ou calquera outro ente da élite mundial? ¿Formaban parte da indumentaria dos actores dalgún culebrón de sobremesa para púberes hiperhormonados? Toda resposta é benvida, mais eu teño algunha sospeita...

Se cadra por estarmos metidos ata o pescozo nun sistema baseado no consumo de masas, adoito vencellamos a cuestión das "modas" a macrocampañas artelladas por maléficas multinacionais que devecen por chucharnos os cartos e os miolos. Pero nin nós somos tan autómatas e lerdos, nin todas as multinacionais tan maquiavelicamente poderosas. As redes de influencia non nos son tan alleas. Sei que hai unha chea de intelectuais sesudos que escribiron sobre o tema das influencias, o discurso e o significado, pero agora só teño tempo de soltar esta desbardallada apurada antes de que me manden o wifi ao carallo.

O que negue que o seu entorno lle condiciona, minte coma un trampón. Mesmo opoñéndose ao discurso dominante estase a responder en termos complementarios, tal vez opostos pero compostos en base á unha mesma clave. Iso é o que provoca que o meu amigo bielorruso considere o liberalismo económico a máis venerable das aspiracións para o seu país e estea convencido de que a igrexa católica é un ente de concordia e boa vontade, moi probablemente porque a el sempre lle estiveran "prohibidos". No seu caso, facerse católico logo de entrar na universidade foi un dos maiores actos de rebeldía da súa xuventude e é acojonante ver o fervor co que defende ao Papa. O mesmo acontece cun coñecido de Guinea-Conakry ao que lle entraron arrepíos o día que me deu por mentar a homosexualidade como algo natural e perfectamente defendible. Para el, a imaxe da homosexualidade é a das mafias de chaperos e de homes adiñeirados (moitos occidentais) que van ao seu país a comprar os favores sexuais dos seus amigos e compañeiros do equipo de fútbol. Polo tanto nos seus ollos é unha práctica noxenta e punible. ¿Intolerantes e retrógrados estes dous rapaces? Eu diría que non...

Cando hai unha simpatía masiva por uns determinados valores ou ideoloxías no entorno é sinxelo defendelas e tomar parte, pero non deixa de ser ineludible a relevancia do punto de partida na conformación que cada un se fai do seu mundo. Merda, quédome sen wifi. Continuará...

Menovky:

12.01.2006

Bicos

Aquellos que pasen este "acueducto" en tierras picheleiras tienen una cita a ciegas el jueves 7 a las 21h en el Teatro Principal con Elianinha y todo el reparto de "Bicos", donde se sacarán a relucir los trapos sucios y limpios de muchas "parejas" (de todos los tipos, formas y colores) en clave de humor. Absténganse lusistas que vayan engañados pensando que el título está en portugués y por tanto esperando altas dosis de sexo explícito. Los de Andaravía se bastan y se sobran con sus lenguas para ganarse al espectador.
Y no, Elianinha no me paga por esto, juro que no hay una pistola apuntando a mi sien ahora mismo. Papa, Mama, bloggers varios, no os preocupeis, estoy bien... aquí me tratan bien, os veo a todos el próximo jueves.