Vémonos no carallo 29

Seguro que moitos de vós xa o coñecedes en persoa, pero, grazas ás filtracións de Iceman, veño de atopar o meu novo punto de encontro en Compostela: O Carallo 29. Mirádeo que ben feitiño que é!!

Máis da súa historia aquí.

Venturas robóticas en la capital Pixapin (BCN II)

Aunque cada vez va quedando más lejos en el tiempo, proseguiré con un capítulo más de las aventuras aralianas en BCN. Lo cierto es que Conguito sólo fue el principio...

Tras los cuatro días de arduas negociaciones se terminó la macropartida onusiana. Finito. Para celebrarlo salimos en masa por los infames pubs del puerto y los Conguitos insensibilizamos nuestros oídos frente a bisbales y yennifers a golpe de long-islands (al ser país subdesarrollado teniamos descuento). Amanecí el domingo en Passeig de Gràcia ya sin disfraz de persona seria y con un enorme signo de interrogación apretándome el coco. Y ahora qué? Tres días y medio y un colchón en un salón rojo esperándome.
El 70% de mi actividad se centró en las actualizaciones con compañeros de antaño y varios encuentros fortuitos entre los más de 3 millones de habitantes de la capital camaca que hicieron creer a más de uno que nunca la había abandonado. Pero, como siempre, hubo tiempo para la exploración. Primera parada, el Elèctric-bar, viejo conocido, que afortunadamente continúa en su línea de albergue de poetas, cuentacuentos, frikis varios y músicos de toda clase y condición. Esta vez tocó pop gabacho para un pueblo sin calefacción, los Butano Bazaar entonaron sus odas a las sinapsis, al clásico gas que les da nombre y hasta se marcaron una versión de la mítica canción de los Electric Six.
De mi paso fugaz por los stands que había montados en la Facultad de Historia conservo un ejemplar de "Falo #1" revista gratuita (y sospecho que de un sólo número) para la "liberación masculina contra el patriarcado" y es posible que un día no muy lejano alguno de los textos inspire un post-encuesta general sobre los mitos del orgasmo masculino que tan duramente ataca el autor de "Falo". Mi siguiente destino fueron un lote de Fronteras, y no sólo las de la exposición coproducida por el CCCB y el Musée des Confluences de Rhône, sino también otras experimentadas en vivo. Andaba Arale sumergida en la videoinstalación sobre Korea del Norte tras haber hecho el viaje clandestino de Camerún a París con un tal Kingsley, cuando una cincuentona de aspecto afable y con un acento curioso me pidió que le tradujera al inglés los textos sobre Korea. Una vez cumplido mi cometido proseguí mi viaje hacia Cachemira previo paso por un análisis del Fortress Europe. Pero la señora parecía haber topado con su guía ideal y aprovechándose de mi buen humor e incapacidad de darle una negativa me fichó como su intérprete personal. Por pura inercia le pregunté de dónde venía. Surprise, surprise. Israel. Haifa más concretamente. Vengo a ver que cuentan de nosotros en esta exposición. Y tú me lo vas a contar. Hmmmm. ¿Era ella la enviada de Shiva para hacer de contrapunto a cuatro días de activismo propalestino en el Consejo de Seguridad? ¿Del Mossad? Fuera quien fuera, la experiencia me resultó altamente frustrante. El fragmento de la exposición dedicado al muro palestino-israelí y el texto que me dediqué a traducirle íntegramente sólo le arrancaron un irónico "bla,bla,bla... how interesting" mientras avanzaba hacia otra sección ligeramente indignada por lo "soso" y "triste" de las fotografías del muro en comparación con las de Cachemira. En una última intentona, le transmití suavemente mi preocupación por el muro, especialmente por la asfixia económica que suponía para todos los palestinos que trabajaban habitualmente en Israel y la consiguiente desesperación generalizada, caldo de cultivo ideal para mártires y manipulaciones políticas. "Es que no podemos arriesgarnos a dejarlos pasar, cualquiera puede llevar una bomba, y además todos desean nuestra desaparición" :( Como era de esperar, el microdebate amistoso no llegó a ninguna parte. Para ella todos los palestinos eran terroristas y punto. Continuamos la visita, pero a mí la mezcla de rabia y frustración me impidieron disfrutar del resto de la exposición. Como guinda final, en plena instalación "Ocean Malecón Drive" me suelta "Ojalá tuviéramos nosotros una frontera natural como la que separa Havana de Miami". Qué triste escuchar algo así en un lugar dedicado precisamente a promover la visión opuesta. Ntch.
Las melodías del didgeridoo a la sobremesa sirvieron para suavizar mis ánimos y me sintonizaron en modo serendipia para la última sesión de aventuras aralianas con tesoros, torneros, contenedores y abogados de por medio...
To be continued (algún día)

Continxencias

Gustaríame contar como os fados xogaron comigo en Barcelona agasallándome con grandes tesouros ou descubríndome novas figuras memorables. Precisaría berrar por escrito a carraxe que me produce o que está a acontecer en Líbano e en Gaza arestora. Podería simplesmente relatar a miña filia polas treboadas...mais hoxe só teño azos para me agochar baixo o edredón e fuxir gabeando pola rede de notas que se tece eiquí.

Conguitos e xadrez global (BCN I)

Queres saber que se sinte representando a un país altamente endebedado (HIPC) no Consello de Seguridade? Por que o G-8 se pasou polo forro escrotal as advertencias de Kofi Annan? Como é posible tardar meses en aprobar unha resolución? E porque despois non se implementa? O CMUN (Catalonia Model of the United Nations) non che dará todas as respostas, pero non é mal sitio para comezar. E como non é habitual que me conviden a xogar partidas de xadrez global con máis de 300 persoas, Araliña aceptou compracida e marchou cara Barcelona coa súa delegación a representar á República do Congo, cariñosamente coñecido como Congo pequeno, ou Conguito.
Conguito é un país apaixoante. Como a meirande parte de estados africanos é rico, moi rico en recursos naturais e porén é un país altamente endebedado que aínda se está a recuperar dunha longa guerra civil. Xa só a variedade de milicias (Ninjas, Coyotes, Cobras...) que se crearon en torno aos líderes políticos dá para unha saga de aventuras. E iso sen contar cos mercenarios ruandeses ou os milicianos de Angola e do Congo grande que se filtran continuamente a través da súa porosa fronteira e fan das súas. Para darlle máis xugo ao noso papel, resulta que o presidente, Nguesso, é un marxista-leninista que no seu discurso de investidura (logo da guerra) deu unha cálida benvida ao Fondo Monetario Internacional e ao Banco Mundial. A guinda: en Conguito hai petróleo e Francia, Italia e Estados Unidos son os nosos principais "amigüitos" (léase inversores/expoliadores).
Con todos estes ingredientes como aperitivo, Arale e Mr. Ollo de Lobo tiñan a misión de representar a Conguito no Consello de Seguridade na rolda de negociacións sobre a situación en Oriente Medio. Como intuiredes, adiviñar a postura de Conguito sobre Líbano, Palestina e Irán cun presidente tan coherente como Nguesso e unha situación económica tan boyante e independente de potencias estranxeiras foi complicado. Optamos pola retórica de País Non Aliñado e , facendo un pouco de trampas (non tería sentido ir até aló só pra lamberlle o cú as potencias occidentais), seguir esa liña de actuación ata que Francia ou EUA ou Italia nos tiraran das orellas ou nos ameazaran coa retirada de axudas. A xogada saíunos relativamente ben porque os delegados deses países descoñecían o poder real que tiñan sobre nós. Por raro que pareza, a defensa máis activa da lexitimidade do goberno de Hamás e as críticas a Israel proviu da fronte que creamos Sudáfrica, Indonesia, Perú, Ghana e Conguito, namentres Qatar estaba na póla, Panamá non se mollaba e os europeos canda China e Rusia andaban preparando a súa propia resolución que despois fusionarían coa nosa atribuíndose o mérito, afeitos como están a explotar aos subdesenvolvidos. Unha vez redactadas as propostas chegaron as longas sesións de negociación. Punto por punto. Palabra por palabra (2 horas de discusión porque EUA non quería unha Folla de Ruta "updated" senón simplesmente "rescheduled"). Votando sobre a enmenda á enmenda da enmenda á terceira cláusula operativa no apartado z. Por momentos sentíase o espíritu de Groucho Marx na sala ríndose de nós. Mais finalmente, ata o carallo de mocións, enmendas, cláusulas e presións "informais" o Consello de Seguridade sui generis conseguiu parir isto e aprobalo por unanimidade. Todos fixemos concesións. Así e todo, os dous delegados de Conguito ficamos relativamente contentos por contribuir canda os demais colegas africanos a que as críticas ao goberno de Israel se explicitaran en claúsulas operativas e non só nos preámbulos. Amáis, á caladiña, os puntos 7 e 8 abren a porta ao desenvolvemento dun mecanismo de control que obrigue tanto a Palestina como a Israel a cumprir cos acordos (e non só a unha parte como até o de agora).
Malia o agotador das reunións, nesta caste de "xogo de rol masivo" todos marchamos convencidos do enriquecedores e apaixoantes que son os debates. Iso non quita que os conguitos estiveramos moi tentados de tomar o Consello de Seguridade en plan Tejero e suprimir o dereito de veto dos membros permanentes. Outra vez será :P

Chirimbolos à la Proustiana

Tarde, mal e a rastro retorna Arale logo dunhas semanas esgotadoras pero moi ricas en anécdotas das que xa darei conta nos vindeiros posts. Hoxe deixareime seducir pola madalena xigántica que anda a roldar pola blogosfera dende hai días e á que doutores, pastores e noúmenos amablemente me convidaron.

1. O principal rasgo do meu carácter? A curiosidade (sá) e os erros de programación.
2. A calidade que prefiro nun home/nunha muller? A naturalidade e o sentido do humor (o común tamén é de agradecer).
3. A calidade que desexo nunha muller/nun home? Naturalidade, sentido do humor, intelixencia... (coñecementos de electrónica valoraranse positivamente)
4. O que máis aprecio nos meus amigos? Que me aturen e a súa lealdade malia a miña condición androidiana.
5. O meu principal defecto? Hmm.... a preguiza e as inseguridades.
6. A miña ocupación preferida? Descubrir e redescubrir (persoas, libros, música, datos, lugares, sensacións...)
7. O meu soño de dita? Gorentar da vida en boa compaña e contribuír a que máis persoas poidan facer o mesmo.
8. Cal sería a miña maior desgraza? O feche da fábrica autoxestionada de recambios do Dr.Slump e verme obrigada a aceptar pezas de coltán dunha multinacional expoliadora e corrupta.
9. Que quixera ser? Unha macro-CPU sen límites de memoria.
10. Onde desexaría vivir? Como vou sabelo con todo o que me queda por ver? Teño un alto potencial nómada... e últimamente moitas ganas de vivir Sana’a e Istambul.
11. A cor que prefiro? O negro, amáis é a suma de tódalas cores.
12. A flor que prefiro? As mapoulas dos campos pirenaicos, a da Herba Namoreira de Baroña e a do omnipresente toxo.
13. O paxaro que prefiro? Aceptades Gatchán como paxaro?
14. Os meus autores preferidos en prosa? Uff. Sen contar os moitísimos aos que aínda teño que lle botar o dente Calvino, Conrad, Gogol, Hesse, Orwell, Kafka, Poe, Hoffmann... e en ensaio Saïd, Huxley, Steiner, Bauman e S.Strange entre outros.
15. Os meus poetas preferidos? M. Hernández, Maiakovski, Pessoa, L.G. Montero, Brassens, L.Cohen, Gontxarova (mágoa que aínda non optara por compartir os seus poemas con máis dunha ducia de persoas) ...
16. Os meus heroes de ficción? John Constantine, Philip Marlowe e prácticamente todos os denominados "antiheroes".
17. As miñas heroinas de ficción? Mafalda e (perdón polo autobombo) Arale.
18. Os meus compositores preferidos? Chopin, Bach, Mussorgsky (é un borrachín entrañable), Bartók e mil mais que lle escoito a Gatchán e cuxos nomes descoñezo. E Dylan, Yorke, Waits, Gershwin, Charlie Parker, Django Reinhardt...
    
19. Os meus pintores predilectos? Kandinsky, Kupka, Ernst, Schiele, Klee, Klimt, Miró, Dalí, Friedrich, Goya e moitos outros cuxos nomes non lembro agora mais fronte cuxos cadros fiquei apampada.
20. Os meus heroes e heroinas da vida real? Os anónimos que loitan en prol dos dereitos colectivos e da reducción das desigualdades. E xornalistas con coraxe como Politkovskaya, Kassir e R. Fisk.
21. Os meus heroes e heroínas históricos? Olympe de Gouges, George Sand, Diógenes de Sínope... todos os que lle buscaron as cóxegas a unha realidade inxusta e contribuiron a mudala.
    
22. Os meus nomes favoritos? Para el, Cojoncio Dagoberto Afrodisio e para ela Eufrasia Dorinda Iluminada. Admítense suxerencias para amplialos, pero abstéñanse de suxerir nomes heréticos como Tarek, Gael, Said, Asier ou Selma, Aissa, Kira, Nuba...
23. Que detesto máis que nada? As inxustizas, as migrañas tortuosas e as coles de Bruselas.
    
24. Que caracteres históricos desprezo máis? Ufff...moitos, aos tiranos déspotas especialmente.
25. Que feito militar admiro máis? Se se poden considerar como tais, os armisticios.
26. Que reforma admiro máis? A que está a preparar o Dr.Slump para o meu hardware.
    
27. Que dons naturais quererías ter? O de facer viaxes astrais e o de curar coas mans (ou coas verbas).
    
28. Como me gustaría morrer? Canda Morfeo. Anque segundo as cartas de Eli morrerei dun tiro na caluga antes dos 30 nalgún país exótico e segundo o oráculo, aos 28 violada brutalmente nunha calexa.
29. Estado presente do meu espírito? Á espreita do meu futuro máis próximo que se presenta moi movido.
30. Feitos que me inspiran máis indulxencia? Depende das circunstancias.
31. O meu lema? N'cha!!