Politkovskaya-In memoriam

Mi Averno

Si creyera en el infierno al modo católico, mi visión poco tendría que ver con la sauna orgiástica y fetichista que el arte y el cine suelen retratar. Poco o nada.
Para mí el averno sería un entorno de espacios asépticos organizados por bloques de contrachapado lacados con una tonalidad indefiniblemente sosa y mostradores con una pequeña cabecita asomando, la mirada perdida en algún punto inexistente.
Humanizarían la escena interminables colas estancadas.

Todo esto sería lo que crearía la "atmósfera", pero el elemento clave y fundamental para definir mi infierno sería el etéreo ente burocrático, eso que nadie sabe definir y que todo el mundo sufre. Para mí, Burocracia es el nombre de pila del Averno.
Si tuviera tiempo añadiría interesantes webs sobre estudios relativos al empeoramiento de la salud, pérdida de potencial innovativo, índices de frustración y tiempo malgastado por culpa de esa tortura china que conocemos como burocracia, pero la muy zorra me lo impide.
PD: En mi caso no es para irme de Erasmus, esa ya la tuve que sufrir hace tiempo, pensé que no había nada peor que aquello, pero me equivocaba...

Resacas con Chopin e a muller que fumaba en pipa

As imaxes atrapalladas dunha noite en vela mistúranse con soños verosímiles pero falaces namentres deixo que a escuridade da habitación me aloumiñe. No aire, vibracións, música en directo. Mistúranse escalas, Ravel, Beethoven... hai tempo que non sona Schumann, pero o Pequecho prometeu que hoxe retomaría Chopin, un nocturno, non sei cal é, pero gústame.
Entre a pereza de erguerme a coller un libro ou un filme e focalizar a vista e o cansazo de varios días intensivos de traballo, atopo excusas abondo para ficar estarricada no leito co pensamento á deriva.

E é así como George Sand abrolla na miña caótica memoria, aquela muller que mantivo unha apaixoada e tempestuosa relación con Chopin, quen declarou que había algo dela que lle repelía e malia e todo botou os seus últimos nove anos de vida sentimentalmente vencellado a ela. Pero aínda que esta é a historia que decote se oe de Sand, non é en absoluto a causante de que hoxe me dea por falar dela.
A Baronesa Dudevant, alias George Sand, foi unha desas persoas que viviron adiantadas ao seu tempo tendo que facer un esforzo maior por se facer comprender. A súa fama como escritora salvouna da exclusión social á que estaría condeada polo seu comportamento na Francia do XIX. Casou e cando non puido máis abandonou ó seu home e marchou cos nenos para ser escritora. Vestíase como un home por cuestións prácticas e ideolóxicas, estaba máis cómoda e de paso protestaba contra á desigualdade de xénero. Estivo directamente implicada no fallido intento revolucionario de 1848, e malia que adoito se lle recrimine o seu retiro a Nohant logo do fracaso, foron os seus esforzos e a súa presión sobre Luis Napoleon os que permitiron que centos de presos políticos se libraran da pena de morte ou que se lles conmutaran as penas máis duras por outras máis leves. Foi unha autora prolífica que traballou tódolos xéneros e contribuiu á evolución da novela do XIX. A súa vida bohemia e o loubable vezo de dicir o que pensaba e cuestionar as percepcións de xénero da pomposa sociedade francesa valéronlle acusacións de todo tipo dende lesbiana a ninfómana. O Senado francés vetou os seus libros das bibliotecas públicas para garanti-la pureza das mentes cidadás. Porén, o seu xenio fixo imposible o silencio sobor da súa obra, o que permitiu que autores como Dostoievski, Proust, Flaubert ou Tolstoi foran influenciados por esta abraiante muller.

Habemus feromonas

Qi, ki, chi... feromonas, dehidroepiandrosterona... hipótese Gaia, metaxénese...grandes misterios todos.
Eu non sei que carallo é pero o recente caudal de eventos supera a miña capacidade de entendemento binario e pode que mesmo de resistencia física. Pero como dirían os Barón, Resistirei.
O que me queda claro é que por moito que me doa admitilo, ás veces a lóxica non explica ren ¬¬U

Aviso: Este exceso de pobreza temática é transitorio...coma unha flor de monda de pataca, máis ou menos.

Ponga un camionero en su vida

-Nena, ponme un café
-Solo?
-Joder, algo de aghua lle terás que botar!

-Bos días, qué che poño?
-Ufff, ti? a min? non me preguntes iso muller! tí por poñer, posme a mil!
-A ver oh, qué queres?
-Non te fagas a parva, xa sabes ben o que quero, ti deixa que este [alusión ao acompañante] atenda a barra e marchamos ti máis eu pro Pico Sacro a buscar covas.

Brillantes e lúcidas mentes as que me acompañaron cada fin de semana durante estes dous meses e que hei botar moito de menos, agás a Don Manuel. Pero isto non é un punto e final, queda unha porta aberta e cando os meus horarios mo permitan irei cubrir as tardes-noites do sábado para seguir aprendendo dese microuniverso que se desenvolve no bar e das súas reglas.

Polo momento lévome unha chea de anécdotas e historias alleas aos lombos. Dende as tarifas das prostitutas na fronteira con Portugal hai 10 anos ata as filiacións cinematográficas e o bo criterio de quen se me pon a falar de Dostoievski ás 9 da mañá. Dende unha preocupante tendencia á constante demonización das féminas, consideradas por moitos un mal necesario, ata as súas proclamas colectivas en favor da orondez aderezadas cun impetuoso "¡muller flaca, cona de vaca!". E tantas máis...

O certo é que unha vez aceptado o meu rol comecei a pasalo ben neste traballo,así que isto é unha pequena homenaxe á paciencia dos que me obligaron a facer bocatas malia o meu pavor á máquina de cortar embutidos, aos que me tiveron que aprender o que é un martini mixto ou cómo se servía un ponche.
Pero como dixen antes, continuará...