Lehendakaris e os perigos do Rioja Alavesa

Podería desculparme escudándome no incrible feixe de trámites que se requiren para poder cambiar os meus circuitos de continente ou mesmo na fatídica cegueira destes días, agasallo dun oculista neglixente; pero o certo é que xa toca actualizar, por moita cousa que lle collera aos ordenadores dende que ando choiando na maquila.

Está dificil resumir o sinfín de aventuras que se derivaron do periplo eusko-madro-leonés que me ausentou do concorrido blogodesmelene (moi ao meu pesar), pero tentareino.

Alén do aspecto máis "explícito" do tour, tiven "chicha" da intanxible para repartir. Ao fin e ao cabo a miña principal coartada foron uns cursiños dos que gorentei canto puiden, malia non ser xurista nin nada que se lle pareza. Se non me pode a desidia xa darei conta dalgún dos moitísimos temas abordados polos distintos profesionais que pasaron por alí (as inmunidades do Estado fronte as violacións dos Dereitos Humanos, o crecente protagonismo da "cultura" no discurso político, o poder estructural, o caso Letelier...).
Pero volvamos ao banal. Perderse polo casco vello de Vitoria, alias "a Améndoa", e descubrir, como quen non quere a cousa, os xenuínos recunchos que agocha sen ter que aturar a hordas de turistas é todo un pracer. Ir de cortos polo Húmedo, a carón da catedral e da súa zona vella é un vicio moi perigoso ao tempo que incríblemente tentador. O que non cheguei a entender foi por que curiosa razón o MUSAC e o ARTIUM se puxeron de acordo para acoller sendas exposicións fotográficas sobre China (a visita dos Reises, tal vez?) . Grave error, porque permite que maquinaria barata coma min diga que a expo de León lle pareceu do máis frouxo que viu en tempo (o que non quita que a colorindanga e deseño do edificio anime a paisaxe urbana) e que a colectiva do Artium a sorprendera moi positivamente. Por certo que, camiñando uns cen metros cara arriba, tirando cara un barrio suburbial que queda por detrás do MUSAC hai un bareto de vellotes onde adoptan a xente nova e a nutren de tapas, anécdotas, receitas e tantos cortos como o corpo estea preparado para aturar por uns modiquísimos prezos.
Dito isto, confesar que os maiores perigos non se derivaron dos cortos de "Miau" en compañía da miña aguerrida anfitriona berciana, senón dos Rioja Alavesa cos que nos encheron os políticos euskaldunes nas recepcións oficiais, a cara B dos cursiños. Foi así, entre rioja e rioja, como Araliña rematou en Ajuria Enea escoitando, algo desubicada, a Mr. Ibarretxe criticar duramente á Nova Orde Mundial, pegándolle un repaso ao egoísmo enerxético da UE e citando a Gandhi e Keynes entre outros. E eu que xa estaba afeita ao típico discurso de "qué bonito es el derecho internacional, muy importante, sí, sí". Bueno, logo viñeron os pinchos e máis rioja alí no xardín ajuriano. Que eu saiba, de toda a vida nestes eventos, os vipes e os seus fans van polo seu lado e os gorróns imos polo outro. Pois seica desta non. Así que imaxinádevos o percal cando o Lehendakari se achegou a saudar a todos os membros da pequena piara na que me atopaba, concentradísimos todos na misión imposible de probar todos os tipos de pinchos cando menos unha vez. Estivemos por facerlle o saúdo spockiano cos papos rebosantes e a copa de rioja na outra man. Sorte que viu unha enfervorecida bandada de cazadoras de photo-opportunities a secuestralo e os da miña piara puidemos seguir ao noso. Que lle queredes, logo de 8 horazas de clase e moitas menos de sono no corpo unha non estaba para poñerse con demasiados formalismos...
O que si me quedou claro na fase máis nórdica do meu periplo, logo de intensas sesións de debate con nativos e non nativos durante as pausas e os pinchos, foi a dimensión oculta do problema vasco. Quen o diría...

Tour caralludo

08/07/07

Sí, lo confieso. A pesar de que Toriyama no lo explicitara lo suficiente, mis aficiones trascienden a la pasión por las merdiñas. Y desde que Begira nos ilustró sobre la existencia de una "hermana" del Carallo 29 en tierras euskaldunes, mi sueño no ha vuelto a ser el mismo. Así que, transformándome en una versión bastardísima de Gaisseau en su expedición por el último trozo en blanco de los mapamundis terrícolas, agarré mi cargamento de Robovitamina A y me vine a comprobarlo con mis propios circuitos.

Qué decir...12 horazas de autobús dando más vueltas a la geografía cantábrica que un perro con un salami atado al rabo; compartiendo ruta con unos tacones de aguja amarillos, un aliento de difícil tolerancia cuya insistente conversación se limitaba a la evolución meteorológica y hordas de sanfermineros poniéndome los dientes largos. Y aún así, y sólo después de 24 horas aquí, puedo decir que el sacrificio ha merecido la pena. Aunque tan sólo fuera para descubrir que después de todo, el "coño de Vitoria" me importa bien poco comparado con los vicios tanto culturetas como banales que me promete la bonita Gasteiz a pesar de lo limitado de mi visita.

PD: Vine con la idea de establecer un "hermanamiento caralludo", pero me temo que, o se plantea una ampliación en todos los sentidos y dimensiones de nuestro sr. 29, o el monumento vitoriano se nos come con patatas (mi madriña que burato!!)