4.30.2007

Pens, pins, puks y polónias

Pude resultar paradójico escrito en el siberespasio, pero estos días anduve sumida en una profunda nostalgia analógica. No me llegaba con batallear contra la falta de sueño y los agobios académicos que los hados tecnológicos decidieron divertirse conmigo y hacerme pasar más pruebas que los laberintos del mismísimo CEFOU.
Esta vez los muy censores se cebaron con mi lascivia y con la promiscuidad de mi pen. Fruto de mi insistencia en prolongar los retozos con Morfeo mientras trataba infructuosamente de acallar los bramidos del obediente Mancuentro (mi aliado para no sumirme eternamente en el mundo de los sueños) sin conseguir atinar ni una tecla, me vi abocada a mi primer enfrentamiento con el temible y fundamentalista ejército de los PINs. Los puritanos numéricos se ensañaron con mi pobre Mancuentro y lo inabilitaron durante más de 20horas. Todo por considerar que mi PIN onírico no era lo suficientemente ortodoxo para los criterios de Timofónica (total, numéro arriba, número abajo...tampoco es para ponerse así). Sin embargo, lo peor aún estaba por llegar. Los PIN me parecieron inocentes mariposillas al lado de sus superiores. El infierno real se escondía detrás de los PUKs, tribu salvaje y despiadada donde las haya, cuyos códigos vigilan unas feroces teleoperadoras que cual Esfinge te van planteando una serie de enigmas de creciente dificultad ("Por favor, ahora póngase el dedo del pie en la nariz, contenga la respiración y lea su código de barras umbilical en rúnico para que podamos identificarle") y cuyo único objetivo es desmoralizarte en tu afán de rescatar a tu tullido Mancuentro o tu conexión ADSL o tu router, hay para todos. Tras una hora y media de contorsionismos varios y un interminable recital de improperios impronunciados hacia las teleoperadoras, salí exitosa de la misión.
Pero la Inquisición cibernética no descansa y pocas horas después hubo que ingresar de urgencia al pobre pensito, infectadísimo de una Enfermedad de Transmisión Virtxual (ETV), que amenazaba con cargarse mi trabajo de las dos últimas semanas. Y es que claro, el pensito araliano, como casitodos los pens, tiene síndrome de marinero faldón y no hay nada que le ponga más que ir de puerto en puerto sacando su cabezal de paseo. Así después coge lo que coge. Desgraciadamente, en esta ocasión, pese a recuperar el trabajo de las dos últimas semanas, los chistosos hados se llevaron como tributo al mundo de "lo que algún día existió" dos años de trabajos, correspondencia y fotografías. Así, por que les dio la gana. Y Arale con cara de boba. Sniff.
En fins, compartidas las penas recientes, comunico que continuaré desapareguda unas semanetas més. Retorno a la ciudad de los camacus a meterme hasta el cuello en una macropartida de rol al ajedrez global. Más información a mi regreso, si sobrevivo a eso de ir de traje y hablar lenguas heréticas. Mientras tanto, para aplacar los efectos del bombardeo mediático que se avecina con la nueva nena real, os dejo un par de revulsivos.



Y los que estén por Santiago y tengan ganas de caña, mañana a las 20h podrán ver a cuatro monstruos del metal recién llegados de su gira europea dándolo todo con sus nuevos temas en el TNT (Moucho, ya te avisaré cuando avancen hacia el norte!).

Menovky: ,

4.13.2007

Rumbo a Narragonia


Im Narrentanz voran ich gehe,

Da ich viel Bucher um mich sehe,
Die ich nicht lese und verstehe.
(Seb. Brant, Das Narrenschiff)


En 1494, un tal Sebastian Brant, descontento co vicio e corrupción que vía ao seu redor e especialmente na ultrapoderosa Igrexa (xa daquela), escribiu un compendio de 110 vicios en clave satírica ao que puxo por nome "A Nave dos Tolos". O libro trascendeu alén das fronteiras teutonas e influiu na historia e as artes da Europa da pre-Reforma. A súa alegoría humorística da deriva na que a humanidade anda embarcada aínda pervive.
Cincocentos anos despois e coincidindo co aniversario da elaboración da obra, un feixe de espíritus provocadores e creativos capitaneados por August Dirks recolleron o testigo de Brant e convertíronse nos embaixadores de Narragonia a bordo do Azart-A Nave dos Tolos, un antigo barco de alta mar transformado en teatro flotante, escenario e escultura fantástica. A súa tripulación, composta por xente de máis de tres continentes, inspírase nas tradicións do teatro medieval e ofrece espectáculos cómicos que adapta á lingua e características do lugar onde atraca ao tempo que invita aos artistas locais a colaborar con eles. Os seus espectáculos beben de múltiples fontes: circo, teatro do absurdo, cabaret e mesmo contan cun pequeno estudo de animación no que xa fixeron os seus pinitos en slow-motion. E por suposto, convencidos de que os cambios son un nutrinte esencial no seu arte, Azart acolle con eles a calquera que esté tolo abondo para continuar espertando risas e conciencias polos portos do Mediterráneo e o Atlántico Oriental. Hai pouco que abandonaron Tarragona, mais descoñezo o seu vindeiro destino. Así que namentres non teñamos ocasión de velos nalgún porto galego, podemos facernos unha idea con isto. Vendo o como está o patio, Narragonia non semella mal destino ;)

Post-Posto (16/04/07): A srta. Yamabuki castigoume sen bloguear ata que non remate os deberes (que pesan uns 10kg), así que non pensen que fuxín embrollada nas jarcias do Azart ou que fun secuestrada polo troll. Foi un pracer coñecer aos asistentes á blogoesmorga, malia terme extraviado no medio da noite ^^U. O dito, volverei cando me saque de enriba eses 10kg de pasta de celulosa.

Menovky:

4.11.2007

Teño un troll!

Levo días tentando infructuosamente atopar abondo tempo para facer un novo post sobre cooperación (desta volta nun ton positivo, abordando a cuestión do empowerment e a creación de novas redes de cooperación local e directa), sobretodo motivada pola vaga de críticas xeralizadas (e algunhas inxustas) que está a caer sobre o sector da cooperación internacional a raíz dos casos recentes de Anesvad e Intervida (dúas organizacións que, curiosamente, non están na Coordinadora por considerala desvencellada dos seus intereses como entidades de cooperación). E de súpeto entérome de que se fan eco do meu anterior post neste tema nunha web que visito con certa frecuencia (o cal me ruboriza) cuxa ligazón reactivou o debate coas achegas de novos lectores, algúns máis respetables e interesantes que outros.
A xoia da corona:

Anonymný divagou así­:

Vaya, ahora te cuelgas medallas, pedazo de cabron, te van a dar por el culo mamon de mierda. Preparate, porque este blog va a sdesaparecer pronto.
CABRON


Creo que non recibía ameazas tan violentas dende a escura etapa de anónimos de San Valentín na EXB. Mágoa que o troll descoñeza a miña condición de androide (e polo tanto sen esfínteres).
Así que xa sabedes, se este blog desaparece misteriosamente, que investiguen a ...

Menovky: ,

4.10.2007

Alfarería social

En una evasión improcedente de mis obligaciones académicas de la mano de este hombrecillo tan interesante di con esto:

"Una sociedad democrática sabe, debe saber, que no hay significación garantizada, que vive en el caos, que ella misma es un caos que ha de darse su forma, jamás establecida de una vez por todas.
(...)
Una verdadera democracia -no una "democracia" simplemente procedimental- una sociedad autorreflexiva, que se autoinstituye y que siempre puede poner en cuestión sus instituciones y sus significaciones, vive precisamente asumiendo la mortalidad virtual de toda significación instituida. Sólo así puede crear y, llegado el caso, levantar "monumentos imperecederos": imperecederos en tanto que demostración, para todos los hombres venideros, de la posibilidad de crear la significación viviendo al borde el Abismo".

¿Alguien sabe dónde dan clases de alfarería e albañilería creativa de esa?

Menovky:

4.07.2007

Tribalismo e Insignificancia

Anda estes días por casa un amigo británico de Gatchán, un adolescente ben aleuto que está a namorar da "Galician-way-of-life". Alén das prototípicas e divertidas anécdotas (como que pensou que as cuncas de viño eran de salsa para mollar a empanada), sempre é curioso coñecer a visión dun foráneo no relativo á sociedade que o acolle. O outro día comentou que lle sorprendía positivamente que a mocidade non estivera tan tribalizada coma no Reino Unido. A raíz da observación viuse obrigado a deleitarnos cunha pormenorizada descrición dos grupúsculos sociais nos que a xuventude das Midlands (seica nas grandes cidades é aínda máis atomizado) se divide. A cousa mete medo.
Segundo nos contou, dunha banda están os emos (leáse imo), de estética punk-rockera, autocompasivos e depresivos por decreto, os goths e os rockers, máis clásicos. Logo están os plastics, moi coidadosos coa estética, snobs e socialmente maquiavélicos, os plastic-wannabe (é dicir, os "quiero y no puedo") e os trendies, vencellados ao futbol, obsesionados por ir elegantes e consumidores de mensaxes amarillistas. Finalmente están os chavs (subdivididos nunha chea de subgrupos segundo sexan de clase media -máis perigosos porque mercan armas brancas-ou de clase baixa/scallies) que se caracterizan por levar roupa deportiva, complementos de Burberrys, xoias de ouro e por unha actitude agresiva contra todo en xeral. Os chavs son especialmente anti-emo e anti-goth, así que son frecuentes as malleiras e peleas entre eles. Aos plastics tamén lles cae de cando en cando por elitistas. Os rockers adoitan levarse ben con todo o mundo e ser os principais proveedores de drogas brandas. Trendies e chavs adoitan levarse ben. Seica os geeks, freaks, nerds e burn-outs están á marxe destas historias. E a que veu esta sesión de antropoloxía urbana adolescente?
O curioso destas tribus é que son alleas a toda cuestión política. Teñen unha estética moi específica, unha xerga determinada, uns hobbies vencellados ao grupo e unhas relacións en grande parte canalizadas polo MySpace. Cada un na súa burbulla. A moda pasa a ser o elemento clave na identificación colectiva e a integración ou exclusión social dos adolescentes que volcan todo o seu tempo a cumplir o seu rol dentro da tribo, alleos á realidade socioecónomica do seu país.
Coido que isto é un síntoma máis da perda de senso nas sociedades occidentais, da desubicación xeralizada, dese retorno defensivo a grupúsculos-base de intermediación social que neste caso xa non son de base relixiosa ou nacional, senón estética. Perante a perda de referentes sociais nas sociedades modernas capitalistas, os rapaces pasan a identificarse con outra caste de entidades, que, todo sexa dito, nos máis dos casos son unha fonte de negocio que non fai senón retroalimentar un sistema apodrecido de seu. Que a adolescencia é unha etapa fodida non o nega ninguén, pero creo que o que está a pasar vai alén dos problemas de identidade xuvenís. E dío un robot que nunca deixará de ter 13 anos.

Menovky:

4.04.2007

Microtragedias cíclicas

Es chungo. No todo el mundo lo vive así, por lo que tal vez no entendáis mi perspectiva. Al fin y al cabo cada uno tiene unas características determinadas y reacciona de distinto modo ante las pérdidas de este tipo. Tal vez peque de ilusa. Quién sabe. Es curioso: yo que me creía máquina al 100% y al final va a ser que hasta tengo sentimientos. Arale touché, manda carallo.
Una relación puede acabar de muchas maneras. En algunos casos van apareciendo subrepticiamente pequeñas fisuras que pasan desapercibidas. Si hay suerte y voluntad, se pueden ir reparando pero, en general, esas inofensivas grietas son las que terminan por debilitar los vínculos hasta el punto de que mandarlo todo a la mierda sea cuestión de que las tiranteces alcancen un nivel determinado insostenibilidad. Y después, si te he visto no me acuerdo.
A veces todo termina por puro desgaste. El uso y abuso, el volcarse con demasiada intensidad o tal vez la falta de atenciones hacen que esos lazos tan laboriosamente entretejidos se vayan al garete. Pero para mi, las peores, sin duda alguna, son las rupturas abruptas, repentinas, inesperadas. Las que te pillan con la guardia baja. Confiada. Dando por hecho que estaría contigo. Tragándote la patraña de que esta vez iba para largo. Que iba a durar. Que éste no era como los demás, que era de buena fibra. Que pese a las dudas y roces iniciales ya os habiáis adaptado perfectamente el uno al otro. Ilusa. Imbécil. Si al menos hubiera percibido el más mínimo síntoma de debilidad podría haber buscado algún tipo de remiendo. Pero no, un movimiento en falso y se acabó. Sin más. Y ahora qué?
No he logrado asumir la pérdida todavía y aún así me recomiendan buscar un sustituto. Como si fuera fácil. Cómo? Dónde? Hace tanto tiempo que casi no recuerdo cómo se hacía. Finalmente, sucumbo a la recomendación y acudo a miles de antros con gente por doquier y música machacona. Menuda mierda. Observo, tanteo, pruebo. Nada. Nada es igual. El Hada Itah me dice con tono condescendiente que comprende mi situación pero que no puedo ser tan exigente, que me tengo que conformar con lo que hay en el mercado. Tal vez tenga razón. Aún así, sigo creyendo que es injusto. Así que desde aquí protesto y, como androide sumergido en un sistema capitalista, reclamo mi derecho a comprarme un maldito pantalón que no esté fabricado para lucir mi colección de bragas cada vez que me siento, que sea de una talla que se corresponda con el número de la etiqueta, que no tenga purpurina, ni brillantitos, ni bordaditos, ni volantitos, ni conaditas varias, que no sea de pitillo, ni de raya, ni de elefante, ni de safari, sino que sea simplemente pan-ta-lón y a poder ser que no se rompa tras llevarlo dos veces. Es mucho pedir?

PD: Sí, efectivamente, mi armario está bajo mínimos tras las muertes consecutivas e inesperadas de dos grandes aliados. Así que si véis a un robot en chandal con cara de pocos amigos no penséis que me ha dado por la vida sana, es que aún no he encontrado nada.

Menovky:

4.01.2007

Mmmmmúsica

Chégame a pelota por partida dobre para participar nesta lasciva iniciativa musical de casatlántica e sr. moderno que lle poría a pel de galiña á miña devota iaia Norimaki, dadas as sacras festividades que comezan. Aínda así, e con todos os respetos á miña avoa, este androide pecaminoso non vai ser tan descortés como para rexeitar a xugosa oferta blogueril.
O certo é que agora lamento máis que nunca non ter a man o magnífico "kilador-CD" que me regalara un Don Juan destes de manual hai uns anos nese breve tempo no que estiven no seu punto de mira (ata que lle presentei a unha impoñente sueca, tamén das de manual e como é lóxico tiveron que manualizarse os dous). Supoño que a estas alturas da iniciativa será imposible non repetirse, pero con CD ou sen el, aquí vos deixo a miña proposta kiladora.
Aviso: nalgúns temas as letras non son especialmente "propicias", pero nestes casos écheme igual. Outra cousa: dalgúns temas non hai videos propios pero o que importa é a canción non sí?

Ocorrénseme mil temas jazzísticos e a escolla faise difícil, pero nesta ocasión quedarei coa sensual voz de Nina Simone e o in crescendo do seu Feeling Good, que ben bastante ao caso ;)

Na liña dos clásicos calenturientos unha canción que non pode fallar é Fever, na versión de Peggy Lee, mesmamente.

Para sesións tremendamente pastelosas as melodías de Erik Satie aloumiñan os corpos por sí soas, mágoa dos videos, deixovos coa Gnossiene nº1. No seu defecto tamén vale con Yann Tiersen para esta caste de encontros.

Pero non todo vai ser piano, o rock e categorías alén tamén dan moito de sí. Opeth ten variedade, caña e relax, pero desta fico cos cellos de Apocalyptica, como non atopei video de Cohkka, queda o de Quutamo, que tampouco está mal para verlles batendo as guedellas e cambiar de tercio.


Para polvetes canallas, ninguén mellor que o grande Waits, aínda que se me ocorreron antes outros temas este Temptation dá moito xogo, ao fin e ao cabo de tentacións vai a cousa...

Nesa liña tamén gosto moito El Desierto de Lhasa, aínda que a canción sexa máis ben triste encántame esa voz desgarrada.

Os discos de Lamb teñen un bo feixe de temas susceptibles de ser empregados como bso dos encontros carnais, mesmo este co casto anxo Gabriel de prota.


Ía tentalo, pero estaría faltando á verdade se non deixo nada dos Massive Attack así que velaquí un tema para encontros con morbillo, Karmacoma (con Tricky).

E xa para rematar este top... ¿9? e como non podería ser doutro xeito considerando a miña condición de debuxo animado, un temazo para polvetes divertidos (e ideal para estriptis): o tema principal da Pantera Rosa.

E agora pásolle a pelota a ElSenhor, Torreira, Mística, FraVernero e Ra.

Menovky: