7.31.2006

Carta de Martina

Martina Farhat foi a miña profesora de árabe en Austria e é unha muller das que che demostran a irrelevencia do "continente" a través do seu abraiante contido. Martina é miudiña pero é unha grande muller chea de dinamismo e unha boísima profesora.
Quixo a amarga actualidade que fora por mor dos deplorables acontecementos de onte en Qana que logo dun ano volvera a saber dela. Esta é unha apurada traducción do mail que nos enviou ós seus ex-alumnos:

ola a todos,....
espero non poñer a ninguén dos nervos con este mail, pero teño unha grande necesidade de mudar algo neste mundo, como mínimo a través das verbas, cando non con algo máis.
Supoño que todos vós oistedes falar da masacre de onte no pobo libanés de Qana. Os israelís volveron a conseguir, unha vez máis, matar cunha sola bomba a 60 persoas, das que 27 eran nenos, que se agocharan nun soto de protección.
Algo é seguro, estas familias non tiveron nin os cartos nin o medio de transporte para fuxir do pobo no que habitaban. E incluso se chegaran a conseguir fuxir, terían sido bombardeados no camiño polas forzas aéreas israelís, como centos de outros.
A excusa israelí: había milicianos de hizbollah agachados alí.
Mala sorte: os reporteiros internacionais conseguiron achegarse ao lugar da masacre malia o perigo, para fotografar os cadávares dos que tentaran protexerse. Un cadáver seguía a outro, un neno tras outro, non se vía nin un só miliciano!!!!!
E logo un se pregunta, se somentes nos toman a nós os libaneses por parvos ou ó mundo enteiro. Francamente, penso que ó mundo enteiro, por que nós coñecemos os seus plans a través dos 20 anos de ocupación e masacre.
Todo aquel que me coñece, pregúntame que seguro que desexo que a guerra remate o máis axiña posible no meu país.
Para ser honestos, somentes desexo unha cousa: que os israelíes esperten e entendan dunha vez que eles non son os únicos aos que lles inflinxiron inxustizas durante largo tempo, que sen ningunha dúbida nós non somos os responsables diso, e que non podemos permitir que volvan a producirse as súas masacres sobre a nosa poboación, só porque eles non poidan co seu pasado e pensen que teñen o deber de tomar vinganza cos máis febles cando non poden cos máis fortes.
Dito en breve: os uns serán chantaxeados pola vida e os outros asasinados, para que as masacres fiquen pagas, masacres das que nós non somos responsables.
Gracias no caso que conseguiras adicarme este breve anaco de tempo a min e á miña xente.
Martina

7.30.2006

Elogio de lo oscuro

Desde que tengo uso de razón se me ha acusado de una enfermiza tendencia a lo oscuro, desde mi negro humor hacia otras afinidades más mundanas ¬¬U . Y fíjate tú, que tiene que venir el coleguita Kant (a quien, según Niki, hay que leer de pie) a resolverme la duda: lo oscuro es sublime, la noche es sublime, la tormenta es sublime...vamos, que lo "chungo" es sublime y lo "chachi" sólo bello. Lo gracioso es que el mensaje venga del rulos de Königsberg, porque, que nadie se engañe, bajo esa capa de filatropía y buen "rolliki" que desprende en "sobre la Paz Perpetua" se esconde otro gran misántropo (y misógino) entrañable. Cómo sino manteniéndose lo más aislado posible de la gente podría haber mantenido esa fe en su bondad y dignidad? Pero yo no soy nadie para hablar de los grandes cocos de la historia y menos hoy que sobresaturé mi triste neurona pasando la aspiradora... y fue así, pasando la aspiradora por el globo terráqueo, como hice el gran descubrimiento del día: las islas de Cargados Carajos (aunque a mi me habrían gustado más las de Carajos Cargados, pero qué se le va hacer) y estas otras que van dedicadas a Elianinha:

7.29.2006

Qué decir...


...que no se haya dicho ya.

7.28.2006

Maceo, Borges, Zizeks y Maiakovskis


Demasiada noche para tan poca Arale. El cansancio acumulado tras un intenso viernes de Pontejazz con ceras Manley (la Castaño es una copiona) y un desenfrenado Apóstol con RuxeRuxe, los "moritos" y la cabritinha de Quim Barreiros no me permitieron estar a la altura de la noche que se me presentaba.

El concierto de Maceo Parker fue simplemente cojonudo, él y su banda lo dieron todo en más de dos horas de concierto en la Quintana. Y me refiero a la cuestión musical, no entraré en detalles de cómo meneaba el culete el saxofonista de North Carolina y cómo se camelaba al público, a sus años!!
Considerablemente funkizada pese a tener una patata por garganta me encaminé con la srta. Kontxakova a la búsqueda de cola blanca para desarrollar su nueva propuesta: incrementar la masa encefálica de los seres de la noche compostelana. Cómo? Regalando, pegando, lanzando y plantando Borges, Cortázares, Zizeks, Maiakovskis y fotos de un surrealista ruso del que jamás recordaré el nombre pero cuya trayectoria es más que interesante. Al final tuvimos que contentarnos con una barra de pegamento escolar y la mirada inquisitiva del dependiente del 24horas. Conseguimos plantar proyecciones de intelectos en los bolsillos de una tribu de guiris catalanes, en algún que otro bar y en la cafetera del Atlántico, donde, de no haber sido por mi agotamiento, habrían fructificado las labores de difusión.
Frase de la noche:
-Pezón zizekiano a la vista!
-Tocado y hundido, señor!!

7.23.2006

Tengo...


...mocos

7.20.2006

Bocage

No es que tenga el día especialmente lascivillo, la culpa fue del libro por reaparecer esta mañana en ese olvidado recuncho de mi estantería...prometo que yo buscaba una novela monjil para evadirme pero Bocage fue más fuerte que yo...

"Mete mais, mete mais" (ia dizendo
a marafona ao bruto, que suava,
e convulso, fazia estrondo horrendo
pelo rústico som com que fungava);
"Mete mais, mete mais, que eu estou morrendo!..."
"Mim não tem mais!" o negro então tornava;
E triste exclama a bêbada fodida:
"Não há gosto perfeito nesta vida!
"

y por si no era suficiente...otra más:
"Fora, fora cachorro, não te aturo,
que me feres as bordas do coninho!"
E com desembaraço um teso e duro
bofetão lhe arrumou pelo focinho.
Tomou em tom de graça o monstro escuro
a afrontosa pancada, e com carinho
disse para a mulher: "Brincas comigo?
Pois torno-te a foder por teu castigo.
"

Elites e burbullas

Cada día fico máis convencida de que as persoas de a pé somos percibidas polas elites políticas e económicas como unha sorte de masa informe con algo así como un rostro-retratro-robot do prototipo de cara de gilipollas. Supoño que ao andaren polas altas esferas de xeito tan endogámico e cheirando sempre o mesmo tipo de merda (ollo, merda "llet-set") os pobriños acaban sendo os primeiros en tragar co conto.
Así que agora Israel vai reducir o arsenal de Hezbolá ...vaia, por que carallo lles pica tanto o cú agora por facer cumplir unha resolución da ONU do 2000 cando eles sas pasaron todas polo forro dos mismisimos? A resolución sí pero a forza internacional non, a ver, qué queredes neniños? E manda "wivols" co amiguiño Shimon Peres, menos mal que ten o nobel da paz...carallo pra pombiña. E o Herzog (do dpto de Seguridade), fillo du ex-persoeiro da esquerda israelí (son o pai e o revento a collejas), solta tan tranquilo incongruencias como que é totalmente imprescindible destruir o arsenal, via aerea e con posible forza terrestre nun futuro próximo, cando saben que o movemento xíita pode ser facilmente rearmado por Irán e Siria e que o goberno libanés é tan feble que non supón ningunha ameaza. O gracioso é que esta historia contribúe a avivar a confrontación entre xíitas e sunitas e a destruir innecesariamente, como tantos outros conflictos, un país que hai menos de 7 que conseguiu acadar un mínimo de estabilidade... Non sei onde a lin, pero a frase vén ao caso
"Cando os elefantes xogan ao fútbol, quen perde é a herba"

7.17.2006

Requiem por Metallica

Odio ir de compras. Lo odio con todas mis fuerzas. Me frustra, me repugna y me hace sentir mal. Odio la barbarie de las rebajas y el carroñerismo al que se entrega la gente por un trozo de fibras sintéticas mal cosidas por niños y/o adultos hacinados bajo uralitas en algún remoto lugar donde sea suficientemente rentable para los bolsillos del oligarca de turno. Por eso las evito con todas mis fuerzas. Pero cada X tiempo los jodidos astros se alinean para acabar de romper o deshilachar las piezas fundamentales de mi vestuario y me veo obligada a sumergirme en el ultramundo de las tiendas de moda.
Pero hoy sucedió algo que fue más allá de lo soportable. Yo iba mentalizada a soportar pésima música tecno a un volumen en el límite de lo soportable...pero no para escuchar Metallica. Obviamente no era el "die, die, die my darling" pero era Metallica al fin y al cabo. Muchas veces me había preguntado cómo definir el declive absoluto de una banda. Aquella entrañable panda de borrachillos ya venía muriéndose desde hace años, pero creo que en el momento en que pongan tu canción en una tienda del imperio Inditex, deberías 1-o denunciarlos (factible según las leyes de dchos de autor y reproducción) 2- coger la pasta y retirarte en las islas Faroe y no reaparecer NUNCA (que a nadie se le ocurra hacer como a Axel Rose, que penita de hombre).
En fin, el caso es que, para variar, no compré nada.

Pode ser que sí, pode ser que non...

Vaia! Dende o meu escepticismo son a primeira abraiada por ver o que finalmente semella un regreso araliano á blogosfera, blogomillo ou como cona se lle chame agora. Supoño que a miña reclusión forzada por mor destas infernais temperaturas e o meu estatus legal límbico contribúen a esta situación. Pois iso, non sei qué clase de posts sairán neste novo espazo virtual, pero toda desbarrada é benvida.
PD: Os dous posts anteriores a este son as únicas trazas que perviven da estrutura da antiga blog anónima, a outra foi dada de baixa...blogia me tiña un pouco farta.